Xuñ 242008
 

 Agora foi unha pequena nación, con Estado propio, quen maioritariamente se expresou sen complexos nas urnas. Fíxoo en contra dun modelo que non garante nin sequera a representación de todos na Comisión, considerada o goberno da Unión Europea. Rexeitou a proposta de toma de decisións, en asuntos chave, articulada a través de combinatorias nas que son só ineludíbeis algúns dos grandes como Alemaña, Franza ou Gran Bretaña.

Afortunadamente hai pobos que valoran o exercicio da soberanía, moito máis neste contexto de globalización. Cada vez é máis notorio que o cerne da maquinaria europea é o mercado único, a globalización económica da rexión, a moeda única. Este cerne está a triturar progresivamente, onde o había, o Estado de benestar en nome da modernización e, agora xa, da necesidade de confrontar a “crise” do sistema, favorecendo as minorías oligárquicas e provocando máis desigualdade.

Amplos sectores das clases traballadoras irlandesas votaron non ao Tratado de Lisboa pola súa orientación social regresiva. Desde a tradición de neutralidade formal de Irlanda, felizmente moitos dos seu homes e mulleres opuxéronse co seu voto negativo a facer do seu país un refén do militarismo atlantista na política internacional. A carón da contundencia coercitiva do Tratado nalgunhas materias escintila a fraxilidade dos dereitos e liberdades individuais e ,non digamos xa, dos colectivos nel contemplados. As nacións sen Estado como Galiza son inexistentes, no exercicio do seu autogoberno actual,a efectos prácticos, e negadas ou hostilizadas de aspiraren á autodeterminación . Só un reducido número de linguas estatais acada o rango de oficialidade plena, con tendencia á hexemonía do inglés. Xa se pode comprender que cabe esperar para o galego, o catalán ou o vasco.

Irlanda, din como reproche, recibiu moitos fondos europeos para o seu desenvolvemento. Esquecen que o desenvolvemento irlandés, por certo con grandes desigualdades internas, provén dunha globalización que foi confrontada cun aparato de Estado propio, actuante en materia fiscal, comercial e cultural, en cómoda e aberta posición cara ambas beiras do Atlántico. Alguén descoñece a atracción irlandesa para importantes sectores sociais e económicos dos Estados Unidos, vinculados á vella Eirín por lazos de sangue, de cultura, e de lingua?. Galiza non recibiu tantos fondos europeos. Do total de recursos comunitarios destinados a España, entre 1986 e 2006, a porcentaxe galega non pasou do 6%, inferior ao seu peso poboacional, malia o que digan os panexiristas da UE. Poren, viu como se destruíron e reduciron sectores básicos e estratéxicos da súa economía, como se avellentou a súa poboación, como perdeu peso demográfico no conxunto do Estado e como continúa a ter emigrantes, xusto en idades mozas. Non tivemos nen temos un aparato de Estado. Non é tan difícil saber o que pode pintar Galiza, aínda enriba cun autogoberno limitado, no contexto do deseño do Tratado de Lisboa. A anulación política reforzaríase nesta falsa unidade, fundamentada na desigualdade e nunhas regras dictadas de forma interesada para gobernar un mercado único insaciábel. Non podemos ser esquizofrénicos. Hai moita xente crítica,contestataria ou simplemente desacougada polas consecuencias que se derivan do modelo, agora brutalmente á vista. Algunha desta xente é hipnotizada por un europeísmo que agacha as causas reais da evolución negativa da súa sociedade. Unha concepción europeísta paifoca, acomplexada, é letal para Galiza. Nesta concepción está precisamente a negación da primeira premisa fundamental para que un pobo teña futuro: acreditar na súa capacidade e na súa autorresponsabilidade.

 Posted by at 23:55
Xuñ 202008
 

Entre os que toman esta decisión están gramáticos e escritores, todos eles exemplos vivos no uso da palabra. Os mesmos gramáticos e escritores que nos aprenden a nosa lingua, a xeracións e xeracións de galegas e galegos, os mesmos que nos falan das Irmandades da Fala ou do Sempre en Galiza. Ao que se ve, non pesou neles a consciente recuperación exercida polos nosos devanceiros. A decisión da Academia bota por terra o crédito que lle quedaba. O argumento empregado pon en cuestión o seu rigor científico: a forma máis empregada? Quere iso dicir que de todas as formas que lexitimamente usamos, que son orixinariamente galegas, debemos relegar na nosa fala aquelas menos empregadas? Mais, o peor do caso é o descrédito, o cuestionamento que entre os galegos e as galegas se produce dunha institución que debería estar á fronte da defensa do noso idioma. Algunhas coma min estamos a perder a capacidade de sorprendernos, só endurecemos un pouco máis esta codia que nos asiste, mais lamento que aqueles a quen formamos, as nosas alumnas e alumnos, aqueles aos que lles transmitimos o amor pola súa fala e a súa identidade, pregunten hoxe o porqué de decisións coma estas, que se cuestionen tantas cousas, con palabras de fracaso e frustración, que perdan a confianza ou que deixen de crer e nós, en si mesmos.

 Posted by at 09:09
Xuñ 102008
 
 A hipérbole e tan expansiva que fan de José Tomás “un artista comprometido con su tiempo”, capaz de provocar “el entusiasmo de una nación, la felicidad de un pueblo y el extasis de un rey y su hija” (Carlos Abella, El País, 6 de xuño, 2008). Non escatiman abondosa e chamativa información, desde a portada a varias páxinas, no apartado “Cultura”, conforme a súa crenza de que a corrida na praza das Ventas foi “una tarde para la historia”. Un icono da cultura española, Joaquín Sabina, remacha que a tarde foi “sublime”. Por suposto, opinión compartida por “miles de personas de todas las clases sociales”. Iso si, fundidas democraticamente a base de pagar 600 euros por localidades de 20. Unha auténtica “gesta” de España!!.

Agora xa comprendo por que moitos deputados e deputadas de PP seguían, xa hai tres anos, a José Tomás por toda España, incluída Barcelona. Eran, sen dúbida, previsores, cuase profetas. Venteaban que a súa España en perigo tiña en José Tomás o milagre redentor. Parece que tamén os progres madrileños veñen de descubrir o filón. Trátase de España!!. Permítaseme unha confesión, que soará seguramente a algo avellado, propia de quen acredita no esforzo que fixeron outros para que nos sigamos a existir. Son nacionalista galego, devoto especialmente de Rosalía, tamén de Castelao. Devezo por que se (me) respeite o dereito a usar a miña lingua no meu país, vela normal. Nunca, malia a miña fonda devoción, cheguei a semellantes ditirambos. Porén estou baixo sospeita de fundamentalismo. O mellor é ser fiel a quen nos fixo ver de que ía España. Espero que non sexa moito atrevemento advertir aos leitores que finalidade se persegue, e perseguiu, ca introdución das corridas de touros na Galiza. Desde logo, non foi, nin é, algo inocuo. Como non foi, nin é, inocuo o espallamento persistente do que chaman canción popular andaluza. Polo de agora, limitareime a lembrar aquel pensamento que Castelao atribúe a un noso labrego perante un cartaz que anuncia unha corrida de touros en Santiago: “¡Qué lástema de bois!”

 Posted by at 16:24
Xuñ 082008
 

 Non parece moi sensato nen equilibrado criticar a modernización da infreastrutura ferroviaria do Eixo Atlántico como unha aposta pola “des-comunicación”, tal e como pretende unha pintada estampada na nova estación de Ordes, en clara resonancia mimética dos ataques ás obras do AVE en Euskadi. O ferrocarril galego necesitaba, e necesita, melloras sustanciais, nas infraestruturas e nos servizos. O que se está a facer no Eixo Atlántico é posibilitar o uso do tren entre cidades, como un transporte público. Unha posibilidade real de abandonar o carro individual. É lamentábel que, por desidia das autoridades locais respectivas, e por insensibilidade dos que planifican desde Madrid, non se ubiquen as novas estacións na proximidade dalgunhas vilas con entidade, como Ordes, Padrón ou Pontecesures. Porén, os que usan o tren, como transporte público, de forma frecuente, comproban e valoran que, por fin, se teña asumido unha mellora real.

Ter que ir desde Ferrol á estación de San Cristovo na Coruña para abandonar o carro individual e poder dirixirse en tren, en condicións asumíbeis, a Santiago, Vilagarcía, Pontevedra ou Vigo, evidencia onde está a “des-comunicación”. Tamén podemos comprobar que sectores e clases sociais son as máis beneficiadas de que o tren na Galiza funcione. Mesmamente ratificamos o que intuimos: que inhumano, agresivo e deplorábel é o urbanismo de cidades que presumen de modernidade!! O edificio da estación de San Cristovo, construído con pedra granítica en 1935, de evocacións históricas, din que neorrománico, resulta hoxe senlleiro e agradábel no medio dunha edificación deplorábel, sen zonas verdes, e vías cheas de tráfico. Consecuentemente procuran amparo e refuxio no seu interior centos de persoas da terceira idade, especialmente polas mañás. Dan o paseio de mantimento, co paso adecuado ás posibilidades de cada quen, polos andéns máis longos da estación, protexidos xa do sol, xa da chuvia, e como non, de coches e ruídos persistentes e agresivos. Non falta a oportunidade de saudar ou conversar cos coñecidos e veciños do barrio. A saída e chegada de viaxeiros, maiormente de curta e media distancia, axuda a mesturarse coa vida máis activa, pero algo familiar e próxima, non totalmente extrañada. Unha certa sensación de melancolía lémbranos as miserias e deficiencias do actual modelo social, pero tamén o potencial comunitario que nel subxace. Canta preocupación institucional ás veces polo ostentoso, aparencial e suntuario, e que pouca polo que se necesita de verdade e usan, ou poden usar, milleiros de persoas ao ano!!!

En Ferrol apenas hai servizos ferroviarios. A modernización da infraestrutura Ferrol-A Coruña é só unha promesa, na primeira fase do proceso administrativo, deseñada cun criterio de servizo social en grande parte do itinerario, porque alguén se preocupou de que así fose. Porén, algúns só están interesados no “retranqueo” da actual estación. Soñan cunha grande operación urbanística e máis áreas comerciais. De seguro que andan pouco ou nada en tren…

 Posted by at 16:19
Xuñ 022008
 

Francisco Rodríguez

Resulta abafante e sintomático o empeño informativo e dos economistas académicos oficiais en manter a sociedade galega na ignorancia e/ou manipulación a respecto dun tema tan crucial como o financiamento da comunidade autónoma. Preténdese xustificar que o mellor dos mundos posíbeis para Galiza é o da actual dependencia e subordinación respecto do Estado Español. A ideoloxía da españolidade e da unidade de España inspiran as manipulacións académicas e o correlato divulgador informativo. Axitan sempre a bandeira dunha suposta “solidariedade” do estado con Galiza, que se manifestaría empiricamente nos resultados da aplicación do sistema de financiamento vixente. Tinxen o seu discurso analítico, de pretensións progresistas, con dados parciais, ocultacións sonoras e conclusións predeterminadas. Unha delas, a fundamental, que somos incapaces por nós mesmos. Só a unidade de España nos garante o noso actual estado de benestar. Porén, nin o Ministerio de Economía e Facenda nin o Sr. Solbes se atreven a tanto, se teñen que confrontarse directamente cos razoamentos, fundamentados nos propios dados da liquidación do sistema de financiamento que se fai cada dous anos, en concreto o último en maio de 2008 sobre o 2006. Tiven a ocasión de comprobar como a resposta do Sr. Solbes a un meu posicionamento claro a este respecto foi: “No por Dios, no se puede decir que Galicia viva grazas a España”. Nin siquer nas publicacións oficiais últimas do Ministerio de Economía e Facenda se afirma que a aplicación do sistema de financiamento actual provoque solidariedade e nivelación. Foi o nacionalismo en solitario, especialmente grazas aos traballos do economista Xosé Díaz Díaz, quen se atreveu a replicar demostrando a ignorancia, a ocultación e a manipulación que subxacen nos discursos do academicismo sustentador das proclamas axitativas da dereita e esquerda españolas na Galiza. Son uns auténticos vendedores de propaganda. O debate na Galiza adiantou en clareza grazas a que tiveron que confrontarse con informacións que nunca ofreceron os que tiñan capacidade e medios para facelo. Felizmente agora sabemos que a carga tributaria soportada polos galegos, como consecuencia do sistema fiscal español, chegou en 2006 á cantidade de 9.041 millóns de euros polos impostos integrados no sistema de financiamento, máis outros 2.584 millóns de euros por impostos non integrados no sistema de financiamento. En total, a cantidade de 11.625 millóns de euros. Unha cantidade que está moi enriba dos 7.592 millóns de euros que lle foron entregados a Galiza na liquidación de 2006 para facer fronte aos gastos por competencias transferidas (Ensino, Sanidade, Benestar Social, fundamentalmente). A posición do españolismo foi contumaz, perseverante. Visto que a propaganda manipuladora sobre o sistema de financiamento era desvendábel e rigorosamente atacábel, apareceron as Balanzas Fiscais. Máis barullo e complexidade cos dados e co método de análise. Pero tamén aquí as teses conclusivas, na mesma dirección de incapacitar a Galiza para que non acredite en que vive do seu esforzo, estaban premeditadas antes de elaborar as análises. Novamente hai un clarificador traballo de Xosé Díaz Díaz, denominado “Miseria da Solidariedade”, de próxima aparición en Terra e Tempo, que demostra como unha cousa son os gastos que se nos imputan e outra moi diferente os realmente realizados. O método utilizado para elaborar as Balanzas Fiscais pola Fundación do BBVA para o período 1991-2005, publicadas no ano 2007, representan o exemplo prototípico dunha tese predeterminada. Tan predeterminada que deben saber que, por de pronto, para acadar o resultado oportuno, se nos imputan, en nome dun denominado principio de beneficio, gastos localizados en Madrid como os gastos xerais das administracións públicas, defensa, orde e seguranza pública, ou de organismos como Holding Olímpico, Centro de Arte Reina Sofía, Museo Nacional del Prado, Fundación Thynssen Bornemisza, Fundación Museo Sorolla, Fundación Teatro Lírico… O que se fai para reivindicar a españolidade e anular a capacidade real de Galiza!!!!. Auténtico terrorismo científico, como di Xosé Díaz Díaz.

 Posted by at 23:57