Non parece moi sensato nen equilibrado criticar a modernización da infreastrutura ferroviaria do Eixo Atlántico como unha aposta pola “des-comunicación”, tal e como pretende unha pintada estampada na nova estación de Ordes, en clara resonancia mimética dos ataques ás obras do AVE en Euskadi. O ferrocarril galego necesitaba, e necesita, melloras sustanciais, nas infraestruturas e nos servizos. O que se está a facer no Eixo Atlántico é posibilitar o uso do tren entre cidades, como un transporte público. Unha posibilidade real de abandonar o carro individual. É lamentábel que, por desidia das autoridades locais respectivas, e por insensibilidade dos que planifican desde Madrid, non se ubiquen as novas estacións na proximidade dalgunhas vilas con entidade, como Ordes, Padrón ou Pontecesures. Porén, os que usan o tren, como transporte público, de forma frecuente, comproban e valoran que, por fin, se teña asumido unha mellora real.
Ter que ir desde Ferrol á estación de San Cristovo na Coruña para abandonar o carro individual e poder dirixirse en tren, en condicións asumíbeis, a Santiago, Vilagarcía, Pontevedra ou Vigo, evidencia onde está a “des-comunicación”. Tamén podemos comprobar que sectores e clases sociais son as máis beneficiadas de que o tren na Galiza funcione. Mesmamente ratificamos o que intuimos: que inhumano, agresivo e deplorábel é o urbanismo de cidades que presumen de modernidade!! O edificio da estación de San Cristovo, construído con pedra granítica en 1935, de evocacións históricas, din que neorrománico, resulta hoxe senlleiro e agradábel no medio dunha edificación deplorábel, sen zonas verdes, e vías cheas de tráfico. Consecuentemente procuran amparo e refuxio no seu interior centos de persoas da terceira idade, especialmente polas mañás. Dan o paseio de mantimento, co paso adecuado ás posibilidades de cada quen, polos andéns máis longos da estación, protexidos xa do sol, xa da chuvia, e como non, de coches e ruídos persistentes e agresivos. Non falta a oportunidade de saudar ou conversar cos coñecidos e veciños do barrio. A saída e chegada de viaxeiros, maiormente de curta e media distancia, axuda a mesturarse coa vida máis activa, pero algo familiar e próxima, non totalmente extrañada. Unha certa sensación de melancolía lémbranos as miserias e deficiencias do actual modelo social, pero tamén o potencial comunitario que nel subxace. Canta preocupación institucional ás veces polo ostentoso, aparencial e suntuario, e que pouca polo que se necesita de verdade e usan, ou poden usar, milleiros de persoas ao ano!!!
En Ferrol apenas hai servizos ferroviarios. A modernización da infraestrutura Ferrol-A Coruña é só unha promesa, na primeira fase do proceso administrativo, deseñada cun criterio de servizo social en grande parte do itinerario, porque alguén se preocupou de que así fose. Porén, algúns só están interesados no “retranqueo” da actual estación. Soñan cunha grande operación urbanística e máis áreas comerciais. De seguro que andan pouco ou nada en tren…
Sorry, the comment form is closed at this time.