Exército de reserva

O capitalismo superou historicamente as súas cíclicas crises a bombazo limpo e destruíndo traballo. Bombazo limpo: velaí temos as gadoupas xenocidas de Israel a esmagar por enésima vez a un pobo tamén elixido, pero non para a gloria, senón para o martiroloxio. Destruíndo traballo: as estatísticas do paro acadan novas cifras récord e volven amosar as dificuldades do sistema de produción hexemónico para distribuír a riqueza equitativamente.

O paro é unha condición estrutural do capitalismo. Sen paro os traballadores e as traballadoras non estarían polo labor de se vender barato no mercado. Sen paro os que non se conforman con determinada taxa de beneficio non se animan a investir. O Exército de Reserva dos millóns de parados é imprescindíbel para que a máquina continúe avante.

Non é certo que fose o New Deal o que salvou a economía norteamericana da Grande Depresión: foi a entrada na Segunda Guerra Mundial, a activación do complexo militar industrial. Keynesianismo, si, mais keynesianismo militar. O drama é que quizá o de Gaza sexa só o limiar de algo de maior envergadura, o sanguiñento aperitivo para ampliar a campaña de Afganistán e Iraque e enfrentar un obxectivo de caza maior, se cadra o Irán dos aiatolás.

Hai un pequeno problema. A historia non sempre se repite idéntica a si mesma. É certo que o paro anima aos capitalistas a investir, pero tamén deprime o consumo e a deflación está xa á volta da esquina. E o expansionismo militar tamén ten os seus límites: até os talibáns se poden converter na tumba dun Imperio.

As vellas receitas non serven. E non, Sarkozy, non hai que refundar nada. Hai simplesmente que criar un mundo novo: sen masacres de nenos e sen millóns de persoas amoreadas ás portas das oficinas de desemprego.