Gran Eastwood

Coñecen vostedes a un cineasta que aos 78 anos poda entregar no mesmo exercicio dúas obras mestras? Ese cineasta -director, actor, compositor de bandas sonoras- é Clint Eastwood. Despois da extraordinaria Changeling, asina agora Gran Torino, unha película sobre a vida, a morte e a expiación. Un filme que mostra até que punto os EUA viven unha sorte de guerra civil encuberta -todos contra todos-, unha sociedade en que os espazos públicos están practicamente desaparecidos (o Estado substituído polas mafias) e os conflitos raciais e de clase se liquidan a tiros. Un Far West desolado e posmoderno fronte ao cal o lirismo dun John Ford non tería nada que dicir, pero fronte ao cal a visión humana e escéptica de Eastwood (nada condescendente, brutal na súa verdade) si que nos axuda a entender as cousas. É un filme sobre unha persoa que exorciza os seus demos -matou soldados adolescentes na guerra de Corea- e que mellora como ser humano ao abandonar o individualismo e tomar partido polos indefensos. O heroe de Eastwood xa non é un xinete pálido que non se emociona coa xente, un xusticieiro hierático que descarga o tambor do seu colt sen mover un músculo da súa pétrea face. En Gran Torino, rosmón ao principio, tenro ao final, descobre que sen os demais non somos ninguén (como diría Woody Allen, non podo ser feliz se sei que o meu veciño de escaleira o está pasando mal). Teño 42 anos e este día, por vez primeira na miña vida, asistín ao espectáculo de ver o público aplaudir ao termo da proxección. Gran Torino remata co regalo de Eastwood cantando o tema do filme, coescrito co seu fillo Kyle e con Jamie Cullen. Unha voz escangallada mais profundamente auténtica, sen un átomo de impostura, xusto como é o filme: duro como a vida, sen nengunha concesión demagóxica, a fita perfeita para ser ignorada pola Academia.

O Walt Kowalski que incorpora Eastwood neste filme evoca poderosamente ao Atticus Finch que interpretaba o inesquecíbel Gregory Peck en To Kill a Mockingbird (estreada aquí como Matar a un Ruiseñor). Hai veces en que ou actúas ou xa non te podes volver a mirar no espello.