Apropiándonos do noso idioma propio.

Tiñamos unha cita co noso idioma propio.
Entón non importou que a chuvia xa anunciase,
mentres abría o día, a segura presenza que
ao longo das horas, tería canda nós, na cita necesaria.
Así que camiñamos, con tempo, cara ao norte,
alá onde a pedra garda as voces de nós todos,
nese lugar de estrelas do que nos apropiamos,
unha vez e máis outra, por sempre e no futuro.

Entón, como era a data, a voz do Conselleiro,
de Cultura, nas ondas, acompañou a viaxe,
e soubemos así, dun feito nunca visto, a gran modernidade
que para nós reserva. Volveu asegurarnos que promoverá
a cultura, non galega, senón feita en Galiza,
así a Valle Inclán, tal vez a José Cela,
e por que non, abrirnos a terras estranxeiras,
representar aquí a Hamlet in english, naturally,
convidando a Royal Teather Company,
en galego os subtítulos. Entón imaxinei,
descúlpenme a broma, a Kenneth Branagh coa caveira
na man, nese momento intenso: to be or not to be,
mentres das bambolinas sae un mozo esvelto,
portando con estilo un cartel ben visíbel,
que para nós traduce

:
SER OU NON SER, AÍNDA É A CUESTIÓN.

E xa en Compostela deixamos aos máis novos,
na fronte desa marcha de miles e milleiros.
Alba e Aldán e Paula e Ana apropiáronse da lingua,
como sempre se apropian, porque a queren e a aman
e porque lles é propia. E ían reclamando que así lles siga sendo.

Eramos cincuenta mil, mais outros din que vinte,
trinta mil persoas tan só a diferencia (my god!),
todos apropiándonos do noso idioma propio,
mentres no extremo oposto, en Láncara o presidente,
apropiábase tamén do ideario de Piñeiro.
E eu digo como Callón berraba na Quintana,
aprópiese tamén do noso idioma propio,
cordialmente se quere.
Porque,
señoras e señores que van a gobernarnos,
cordialmente reclamamos, cordialmente:
sexan bilingües, fálennos galego.
Marta Dacosta