Confusión Conceptual

As palabras non poden ser correctamente interpretadas se non é no seu contexto discursivo e socio-cultural. No campo das ideas, do debate intelectual e político, da información, cómpre que o vocabulario abstracto sexa o máis preciso posíbel sen dar pé a malinterpretacións ou a confusións. O uso polisémico dun termo político é unha fonte de manipulación. Non axuda á clarificación da realidade concreta na que vivimos. Deste uso polivalente, calculado e interesado, provén unha ambivalencia moi útil para a manipulación ideolóxico-política.
A palabra nacionalismo padece este uso manipulado, nada alleo a unha dialéctica política que pretende a intoxicación. É a dialéctica ideolóxica dunha concepción presuntamente democrática que pretende o descrédito dos movementos nacionalistas, en especial no Estado español. A trécola consiste en empregar este vocábulo para designar realidades, movementos ideolóxicos, antitéticos. Ningunha das linguas das nacións sen Estado da Península Ibérica está ao marxe desta perturbadora utilización. Na pragmática do galego comezou a aparecer recentemente. É esta unha etapa histórica onde a utilización manipulada cobra especial relevo. Non hai que esquecer que estamos no paroxismo globalizador (aquí, xa se sabe, españolizador). Os ataques contra o nacionalismo catalán, vasco ou galego foron e son de tal entidade que os usos negativamente connotados do termo predominan no español. Mesmo nas filas nacionalistas catalanas, vascas e, en menor medidas, nas galegas, produciuse o fenómeno de denominar nacionalismo español as manifestacións políticas de ámbito estatal, de xestación centralista, agresivas cos dereitos de Catalunya, Euskadi e Galiza, a seren nacións normais. Desta maneira, desde perspectivas ideolóxicas e intelectuais democráticas o que, en puridade, é centralismo españolizador, colonialismo cultural e lingüístico, imperialismo e mesmo xenofobia, odio e intolerancia contra o diferente, vén denominarse da mesma maneira que a súa antítese. Con finalidade pexorativa, homológase quen ten o poder e o usa para o dominio con quen o padece e pretende rectificalo para conseguir unha relación de igualdade. Non podemos aceptar que a mesma palabra sirva para significar a defensa do dereito a existir con normalidade dunha nación sen estado, e a exasperación e intolerancia expansionista e destrutiva exercida con todo luxo e ostentación de poderes mediático, económicos e políticos contra eses dereitos nacionais. Pode haber maior cerimonia da confusión?
Estamos, pois, perante un termo problemático, pero imprescindíbel, inexcusábel. Acoutemos a cuestión: na pragmática lingüística en galego, na Galiza, deberíamos usar nacionalismo só para nos referir á “doutrina política que reinvindica o dereito das nacións a auto-gobernarse, constituindo mesmo un Estado propio, en consoancia co dereito de autodeterminación”. A agresiva política do Partido Popular contra o galego non é manifestación de nacionalismo español. Éo do españolismo centralista, asentado en poderes institucionais, económicos e mediáticos de ámbito estatal que perseguen a súa eliminación. Combaten a existencia do pobo galego como pobo diferenciado, comezando pola expresión máis xenuína desta diferencia: a lingua propia. Trátase de nos privar de conciencia colectiva, de choer unha saída política de nós, de imposibilitar a conformación dunha vontade política nacional. A vocación imperial do Estado centralista, as forzas que o sustentan, xera esta ideoloxía e esta práctica que, nunha tradición terminolóxica acaída, debemos coñecer como centralismo españolizador, imperialismo con asimilación cultural e lingüística.
Unhas veces ten un substrato fondamente fascista e outras, como agora, adubíase con pingas de ideoloxía democrática e liberal. En nome da liberdade individual, da democracia como expresión dunha maioría española, desprezando sempre dereitos humanos inalienábeis, négase o dereito dos galegofalantes a exerceren con normalidade na súa propia terra, e mesmo que o galego é o idioma propio de Galiza. España é a única nación existente e os españois constitúen un único pobo con dereitos políticos. Galiza só é unha variante menor de España e os galegos unha categoría inferior da españolidade. Coincidirán comigo en que o nacionalismo galego é a antítese desta concepción, que, por tanto, non cabe baixo a mesma denominación con distinto xentilicio.
Resulta malévolo denominar da mesma maneira a quen predica e practica unha política de exterminio cultural e lingüístico para o pobo galego deixar de ser un pobo con futuro político, que a quen combate esa concepción cunha alternativa antitética