Set 302009
 

Pois si, independentistas. Quen o ía pensar. O PP independentista. Manda truco! Así o confirma a realización dunhas xornadas independentistas en Pontevedra, nas que por certo se destaca o valor da loita armada, organizadas pola Deputación Provincial (“Rafa” Louzán) no Museu Provincial. É unha auténtica declaración de independencia, si, mais de España a respecto de Galiza. Non á inversa. Non sexades malpensados.

O ciclo de conferencias “La Guerra de la Independencia” compleméntase coa proxección de filmes como “Agustina de Aragón” (1950) ou “Lola la Piconera” (1952), alfaias do cinema franquista, nas que a exaltación españolista máis fanática combínase co engrandecemento sublimado e exacerbado dos valores machistas, militaristas e clericais proclamados pola ditadura fascista e sufridos durante décadas polo pobo galego. Esta é a actividade organizada pola Deputación Provincial após o último e recente evento “cultural”, desenvolvido no mesmo recinto e organizado por “Galicia Bilingüe”, que contou co correspondente (e xeneroso) subsidio do organismo provincial.

Máis claro imposíbel. O PP definitivamente independízase de Galiza. Rexeita o seu idioma, despreza o seu pobo, abdica da súa historia e até da toponimia. Nada da Galiza e do galego lle vale. Favorece a expoliación dos seus recursos naturais e da súa riqueza, póndoa en mans alleas. Amputa calquera posibilidade de construir un espazo galego de decisión e información, e renuncia servilmente a calquera mínimo intento de defensa dos sectores produtivos, de instrumentos propios ao servizo dun modelo económico autocentrado, ou mesmo de servizos públicos merecentes de tal nome. A práctica independentista e antigalega desta formación, alimentada na teoría do seu admirado Millán Astray (“coruñés de pro”, Carlos Negreira dixit), alcanza xa níveis de auténtico frenesí na práctica política que se desenvolve desde a Xunta. A demisión e renuncia ao seu propio país, e en lóxica coherencia a súa fascinación engaiolante por España e o español, adquiren xa exultante sedución para os seguidores de Núñez Feijoo. Un Partido Popular libre de Galiza. Obxectivo acadado.

Razón tiña Castelao cando cualificaba aos españolistas: “Os separatistas son eles”. Mágoa que as versións franquistas de Agustina de Aragón e Lola la Piconera convivan, no mesmo Museu Provincial, cos fundos documentais do patriota galego. Mais acho que o divorcio definitivo lles ha causar mal. O 18 de Outubro teremos a proba. Mirámonos en Compostela.

 Posted by at 17:59
Set 302009
 

Leo a introdución con que Guojian Chen abre a súa antoloxía sobre a poesía chinesa, feita coa intención de que as curiosas que habitamos, ao noso pesar, este mundo globalizado e andamos día tras día tentando emular a velocidade da luz poidamos ter unha idea da poesía chinesa, parella do que pode ser o coñecemento dun neno de 10 anos naquel país, onde os pais lle aprenden aos nenos poemas de memoria.

  Desde logo non é suficiente, mais é un pequeno parche para esta fame imposíbel de satisfacer, que agora anda ás voltas co oriental.

  Gozo da lectura da introdución, gozo moito, até sorrío, ou río, mentres leo sobre a extremada importancia da poesía chinesa. Non lles preocupa aos chineses que este sexa o seu xénero literario por excelencia, non están preocupados pola posición da novela na súa literatura, din alto e claro que a poesía é a máxima expresión desa cultura oriental. Vaia, coma os galegos.

  Leo máis e aprendo que a poesía en China ten unha enorme divulgación (como aquí!), versos son os poemas que cantan nas tabernas, as inscricións nas paredes dos santuarios ou das oficinas de correos… A poesía está sempre na vida dese pobo que con cinco anos aprende poemas de Li Bai, un poeta que caligrafiou os seus versos hai mil trescentos anos e segue a ser un dos poetas esenciais das súas letras.

  Tan presente está que chegou ser requisito nas oposicións oficiais durante séculos desde o reinado de Wu Zhetian (684-704). E penso eu, canto ben nos faría que no acceso á función pública houbese unha proba eliminatoria que consistise en recitar debidamente os versos de Aires da miña terra ou Follas novas, redactar un texto sobre os motivos que levaron a Curros e Castro a escribir tan importantes libros, ou reflexionar sobre os motivos da épica de Pondal. Só por citar o imprescindíbel.

  "… Quen desexaba entrar no estrato dos gobernantes do Estado, tiña que coñecer ben a poesía e ser poeta ou polo menos versificador …". Pois claro, ou como se pode gobernar este país de noso, esta terra vella, sen ser quen de comprender a desesperada autocrítica dos versos de Manuel Antonio, fomos ficando sós, …As nosas soidades veñen de tan lonxe …Pero tamén sabemos a manobra dos navíos que fondean a sotavento dunha singradura.

  E deste xeito vimos a saber como a poesía chega formar parte non só dos discursos políticos, senón mesmo dos informes de traballo e dos documentos gobernativos. E penso eu, que nada sería máis axeitado que no seu día a Lei de Normalización Lingüística viñese introducida polo fermosísimo Lingua proletaria do meu pobo, para que no seu artigo 1 puidésemos dicir, con toda a autoridade da poesía: falámola por que si, porque nos gusta e queremos, porque nos dá a gana.

  Xa coñecía os versos de Mao, a pegada neles de Confucio, e agora sei que confucionismo, budismo e taoísmo son influencias fulcrais na poesía chinesa. E en Confucio bebeu Mao das augas da realidade que se unían ás augas da poesía, facendo dos versos bandeiras coas que erguer a voz e os brazos pola terra máis amada. E penso nos poemas máis fermosos que un día cantamos, co corazón na boca, berrando malia a censura e ausencia de liberdade de expresión: Non podemos durmir anque a canseira

nos peche o corazón, ollos e mente. Temos que espertar. E nesta xeira berrarlle a todo o mundo, a toda a xente: "!Estamos enterrados entre nebras, estamos afogados entre prantos! Temos que basoirar tódalas tebras, sepultar os arrepíos e os espantos!  

Tan lonxe e tan preto. A verdade da poesía é a nosa verdade. Nós tamén debemos memorizar os versos que logo pintaremos en todos os muros e fachadas: Galiza somos nós, o pobo e máis a fala.

 Posted by at 11:41
Set 282009
 

O sábado, día 19, deste mes de setembro, no Teatro Principal de Pontevedra, estivemos a analisar colectivamente a situación lingüística do noso país. Cavilamos sobre cal era a mellor maneira de combater os intentos de exterminio da nosa lingua por parte do PP. Aproveitamos a ocasión para, ao meiodía, visitar as salas dedicadas a Castelao no Museu Provincial de Pontevedra. Fomos atendidos por unha moza espelida e ben intencionada. Na nosa lingua explicounos que o que estabamos a ver era só unha mostra pequeniña da obra artística do noso político e escritor que posúe o Museu. A maior parte está depositada alí, pero non exposta. Non explicou con que garantías de protección e de conservación. Si nos advertiu, con énfase surpresiva, que a maioría dos visitantes, quer galegos, quer estranxeiros, viñan coa intención de veren a obra artística de Castelao. É, pois, o seu mellor reclamo, o que ten máis impacto público. Porén non se corresponde este atractivo coas diminutas e claustrofóbicas dúas salas nas que está exposto, nen tampouco co conseguinte amoreamento do que se exibe. Nunha palabra, forma irrespeitosa e inapropiada de mostrar aquelas xoias artísticas, merecentes doutro trato, doutra consideración. Nun país que se estimar, e con autoridades conscientes do seu deber, semellante situación sería impensábel, imposíbel. Tanta devoción incisiva teñen os visitantes espontáneos da obra de Castelao que, segundo a nosa expresiva guía, a eles se lles debe que, entre o exposto, figure a estampa, sobre fundo de acuarela, "O neno das piñas". Está visíbel a petición do público. Axiña comezou a me inquietar cal sería o paradoiro doutra estampa, miniatura prodixio de cor e composición, "Rolda de nenos", que hai moitos anos tiña visto depositada nunha carpeta deste Museu. Sorpresa agradábel: figuraba entre o exposto, como pérola ciscada entre outras naquel remexido sen arte nen concerto.

Propios e alleos aínda lembran e devecen pola obra de Castelao. Mais nen o "mercado", como lles gosta proclamar aos que desprezan, censuran ou agochan todo o noso, serve para poñelo en valor. Admira que exista tanta visita intencionada, con tanta desinformación e agochamento orquestrado polo estamento oficial reinante e desprezante. A última vez que puidemos ver na Galiza unha parte importante, non toda, da obra artística de Castelao foi hai case dez anos: a exposición co gallo do cincuenta aniversario da súa morte en Pontevedra e en San Domingos de Bonaval, Santiago, unha lembranza inesquecíbel.

Ao final da visita déronos como agasallo unha guía didáctica sobre Castelao no Museu de Pontevedra, destinada a escolares, editada en 1999. Na derradeira páxina, quérese responder á curiosidade de saber por que se gardan tantas obras do autor neste Museu. Unha das explicacións é "por seren obras incautadas polas autoridades vencedoras da guerra civil". Como se ve, os vencedores non eran golpistas, nen sediciosos nen militares sublevados. Eran autoridades. O labor meritorio do Museu consistiu en "evitar que se chegasen a vender, conseguindo que se depositasen nel de forma definitiva". Foi, pois, un espolio, un roubo da propiedade dun particular por motivacións políticas por parte dun réxime ditatorial e asasino. Castelao tería sido fusilado de ter estado en Pontevedra o 18 de xullo de 1936, como lle pasou ao amigo e correlixionario Bóveda. O depósito no Museu só foi lexitimado máis tarde pola viúva e as irmáns de Castelao, renunciando aos seus dereitos en favor desta institución. Acrescentaron así as obras de Castelao no seu poder, pois xa contaba con doazóns do artista en vida. Consecuentemente algúns particulares quixeron contribuír á unidade da obra e á súa difusión pública facendo doazóns ao Museu. A verdade é que este non correspondeu nen corresponde no seu proceder coa importancia cuantitativa e cualitativa deste legado. Castelao dá el só para xustificar un Museu de impacto internacional. Mais parece que as autoridades que hoxe o controlan seguen sendo as que se incautaron da súa obra en 1936. Agora agóchana e, na tradición secular contra o propio, desprézana. Nen a expansión do Museu a outra edificio, con novos e amplos espazos, vai garantir a difusión plena da obra depositada. Tampouco a súa consideración como central, a non ser que as autoridades cambien e os xestores actúen sen complexos e con determinación lóxica ao servizo dunha mínima ponderación artística e dos intereses do país. Cumpriría que non esquecesen a intención das persoas que, coas súas doazóns ou a renuncia aos seus dereitos, pensaban que contribuían á difusión pública deste impresionante legado, propiedade do pobo galego.

 Posted by at 12:38
Set 272009
 

Duarte Correa

Días atrás presentouse en sociedade a Plataforma Queremos Galego, conformada por diversas organizacións a nivel nacional e persoas a título individual, e á que se están sumando múltiples colectivos e persoas nas distintas comarcas do país, co obxecto de traballar na defensa do noso idioma fronte ás agresións que está a sofrir por parte do españolismo encabezado polo actual goberno da Xunta de Galiza.

Queremos Galego é unha iniciativa que non busca só asinantes para un manifesto de intelectuais, políticos ou profesionais do ensino; Queremos Galego é consciente da importancia que teñen os referentes intelectuais e mediáticos nesta sociedade mediática na que vivimos pero quere ser algo máis, erguer un movemento social amplo e plural en defensa de Galiza, e digo en defensa de Galiza porque a defensa do noso idioma é a defensa do futuro Galiza.

E desgraciadamente, como ven sendo habitual cada vez que bota a andar algo por iniciativa do nacionalismo, xurden na nosa propia casa as voces dos hipercríticos, "que si é pouco plural", "que si convocar unha manifestación é crispar a sociedade", "que si o noso discurso sobre o idioma está atrasado", etc?

Aos que vamos cumprindo anos e temos participado nalgunhas loitas por este país ao longo do noso curto ou longo percorrido militante fainos graza que muden as caras ou os nomes dos "críticos" pero sigan a empregar os mesmos argumentos:

Queremos galego é pouco plural?: sinceiramente cantas máis persoas e asociacións se integren máis plural vai ser; e algúns que andan a laiarse, caen no "hipercriticismo" e piden explicacións a quen están dentro de porque determinadas organizacións de obediencia española non queren entrar pese aos múltiples intentos que houbo de que o fixeran, a ver se dunha vez por todas lles perguntan a quen non quixeron integrarse porque razón sempre quedan fora cando se trata de facer algo polo interese de Galiza.

Lembrades o que pasou cando a Plataforma NUNCA MÁIS?, pois o mesmo que agora, foi o nacionalismo o seu motor, puxéronlle múltiples paus nas rodas e cando viron que ía ser un éxito de mobilización e concienciación subíronse ao carro, iso sí só para a foto porque eu non os vin arrimando o ombro ao longo do proceso. A pluralidade e o éxito dependerá do noso traballo, coma sempre.

Convocar unha manifestación é crispar a sociedade?: eu considero que non e neste momento é fundamental a mobilización e concienciación social, con manifestacións e con outro tipo de actuacións que propón Queremos Galego. A historia amósanos que na sociedade os avanzos e os retrocesos só se producen en función do nivel de tensión que se consigue crear, e iso sábeno moi ben os estrategas do PP que ergueron da nada un movemento usando a mentira da imposición do galego (a semana pasada nunha charla á que asistín Marta Dacosta facía moi axeitadamente referencia á estratexia nazi de manipulación social personificada na frase do seu ministro de propaganda Joseph Goebels "mentir, mentir, mentir? algo sempre queda"). Nós coa manifestación do 17 de maio conseguimos tensionar a unha parte moi importante da sociedade que se sentía derrotada despois do 1 de marzo, e agora precisamos de proseguir ese labor, porque aínda que poida parecer pouco correcto políticamente decilo somos nós quen temos a razón e son eles quen minten, manipulan e introducen a crispación.

O noso discurso sobre o idioma está atrasado?: non podo falar como lingüísta, sociólogo ou sociolingüista dado que non o son, pero si podo falar pola experiencia que me dá a miña militancia e sei que tamén eran atacados por ser "atrasados" os nosos discursos sobre o mercado común nos anos oitenta, a nosa defensa dos servizos públicos, o noso apoio ao desenvolvemento do sector agrario e pesqueiro, etc?Ao final resultou que as análises correctas eran as nosas e os que nos calificaban de "atrasados" só servían de correa de trasmisión (unhas veces conscientemente e outras sen sabelo) das estratexias do poder. Hoxe en galiza segue a haber un idioma que está relegado, e que perde falantes, é o galego; fronte a esta realidade na que todos coincidimos teremos que facer todas as adaptacións que sexan precisas para que o noso discurso chegue mellor á sociedade, e para iso hai instrumentos. Pero ollo non nos confundamos, mellorar o noso discurso non pode significar agachar as nosas análises ou enmascarar a realidade agardando ter unha mellor recepción por facelo, e aprendamos dos momentos non tan lonxanos en que baseabamos todo na imaxe e esquecíamos o contido.

Queremos Galego cítanos para unha grande manifestación o 18 de outubro en Compostela, até ese día queda moito por facer; e a partir do día seguinte tamén. 

 Posted by at 22:42
Set 222009
 

No inico de calquera curso son moitas as voces que opinan sobre educación. Pouco a pouco os ritmos mediáticos fan que todo volva ao seu curso e a educación ocupe o espazo que lle temos outorgado, isto é, un ben pequeno dentro das nosas preocupacións cotiás. Mais este ano o inicio de curso na nova era da liberdade plena en Galiza está sendo ben significativo da política que nos espera para todos os ámbitos. En primeiro lugar cómpre canalizar ben o descontento social que producen problemas moi complexos como son a crise económica ou a falta de respecto por case todo dunha xeración educada no hedonismo inmediato. En segundo lugar, ese descontento ten que ter un culpábel nítido e identificábel, pode ser un goberno ou a falla de tarimas nas aulas. Todo isto claro está acompasado das suficientes doses de venda mediática.

E unha vez realizadas as dúas operacións anteriores, a proposta de solución debe ser simple e fácil de repetir, tanto pode ser invocar a austeridade nas políticas públicas –reafirmando a idea creada de que a crise é produto do gasto e non un resultado do modelo económico–, inventar unha lei sobre a autoridade –como se esta fose o reflexo do papel e non o exercicio cotián– ou repetir que a liberdade de escolla mellorará a calidade educativa, sanitaria…

Asistimos á creación de diferentes discursos para lexitimar as decisións políticas que teñen como fío condutor unha noción de liberdade individual que esquece a condición previa da igualdade para a súa realización. Os debates sobre o ensino en galego, sobre a subvención con cartos públicos a colexios que segregan nenas e nenos, sobre o pulo á sanidade privada ou sobre a necesidade de que Touriñan teña por fin a piscifactoria que se merece, atopan na súa base un modelo de sociedade totalmente individualista que parte da premisa: “a mín dáme igual se me resolven o meu”. Fronte a un modelo baseado en crear as condicións para avanzar na igualdade entre a cidadanía como condición previa para poder elixir, agora proponse que elixir é un fin en si mesmo.

A xestión do público non é neutra nin carente de ideoloxía como constantemente escoitamos nos discursos xustamente de políticos en activo e con responsabilidades de goberno. Todo o contrario, xestionar sempre é decidir en base a unhas prioridades marcadas polo modelo de sociedade que se persegue. Xa sabemos que o goberno de Alberto Núñez Feixoó non é un bo xestor, mais tamén sabemos que o seu modelo social susténtase nun individualimo antigalego que maquillan coa palabra liberdade. Só coa palabraNo inico de calquera curso son moitas as voces que opinan sobre educación. Pouco a pouco os ritmos mediáticos fan que todo volva ao seu curso e a educación ocupe o espazo que lle temos outorgado, isto é, un ben pequeno dentro das nosas preocupacións cotiás. Mais este ano o inicio de curso na nova era da liberdade plena en Galiza está sendo ben significativo da política que nos espera para todos os ámbitos. En primeiro lugar cómpre canalizar ben o descontento social que producen problemas moi complexos como son a crise económica ou a falta de respecto por case todo dunha xeración educada no hedonismo inmediato. En segundo lugar, ese descontento ten que ter un culpábel nítido e identificábel, pode ser un goberno ou a falla de tarimas nas aulas. Todo isto claro está acompasado das suficientes doses de venda mediática.

E unha vez realizadas as dúas operacións anteriores, a proposta de solución debe ser simple e fácil de repetir, tanto pode ser invocar a austeridade nas políticas públicas –reafirmando a idea creada de que a crise é produto do gasto e non un resultado do modelo económico–, inventar unha lei sobre a autoridade –como se esta fose o reflexo do papel e non o exercicio cotián– ou repetir que a liberdade de escolla mellorará a calidade educativa, sanitaria…

Asistimos á creación de diferentes discursos para lexitimar as decisións políticas que teñen como fío condutor unha noción de liberdade individual que esquece a condición previa da igualdade para a súa realización. Os debates sobre o ensino en galego, sobre a subvención con cartos públicos a colexios que segregan nenas e nenos, sobre o pulo á sanidade privada ou sobre a necesidade de que Touriñan teña por fin a piscifactoria que se merece, atopan na súa base un modelo de sociedade totalmente individualista que parte da premisa: “a mín dáme igual se me resolven o meu”. Fronte a un modelo baseado en crear as condicións para avanzar na igualdade entre a cidadanía como condición previa para poder elixir, agora proponse que elixir é un fin en si mesmo.

A xestión do público non é neutra nin carente de ideoloxía como constantemente escoitamos nos discursos xustamente de políticos en activo e con responsabilidades de goberno. Todo o contrario, xestionar sempre é decidir en base a unhas prioridades marcadas polo modelo de sociedade que se persegue. Xa sabemos que o goberno de Alberto Núñez Feixoó non é un bo xestor, mais tamén sabemos que o seu modelo social susténtase nun individualimo antigalego que maquillan coa palabra liberdade. Só coa palabra

Este artigo tamén se publicou n´A Nosa Terra

 Posted by at 20:51
Set 172009
 

Levar a luta até o voto!

Nos vindeiros trinta días Portugal enfróntase a duas convocatorias electorais, as eleccións á Assembleia da República o 27 de setembro e ás Autarquías o 11 de outubro, e se temos en conta que no mes de xuño tamén tiveron eleccións europeas atopámonos cunha inflación electoral suficiente para deixar sen folgos a calquer organización política. E ademais dese empacho de eleccións Portugal enfronta ao igual que o resto do mundo unha grave crise económica que supón unha grande destrución de emprego e un aumento acelerado das desigualdades.

O Partido Comunista Português e os seus aliados do Partido Os Verdes na Coaligação Democrática Unitária (CDU) tiveron un bo resultado electoral nas pasadas eleccións europeas, aínda que o aumento de votos e porcentaxe non lles permitise acadar o terceiro eurodeputado; eses resultados e o ascenso da loita na rúa ao longo do último ano fan que encaren cun moderado optimismo as dúas vindeiras convocatorias electorais, moderado optimismo que non agacha a preocupación pola repercusión que poida ter no electorado a dura campaña que unha vez máis están a despregar os aparatos dependentes do poder económico e mediático, campaña tendente a instaurar dunha vez por todas o turnismo PS-PSD e provocar un cambio de posicións á esquerda do PS que supoña o aumento da opción representada polo Bloco de Esquerda e relegue a un cuarto lugar á verdadeira besta negra da dereita e da socialdemocracia portuguesa que é o PCP.  

"Levar a luta até o voto" é o empeño fundamental dos comunistas portugueses neste momento, conscientes das dificuldades existentes para que os milleiros de traballadores e traballadoras, funcionarios, agricultores, pescadores, pais e nais, usuarios do sistema público de saúde, etc…. que se mobilizan día a día en defensa dos seus postos de traballo, por unha política que defenda a produción propia, esixindo uns mellores servizos públicos e o aumento das prestacións sociais, dean o paso de transformar a súa acción de protesta nun voto afirmativo de apoio a aqueles que están día a día ao seu carón.

Na pasada fin de semana un comunista portugués dicíame que eran moi conscientes de que o seu voto para moita xente supoñía ter que facer un grande esforzo, e non porque riscar a casiña da CDU no colexio electoral sexa máis complexo mecanicamente senón porque asumir esa opción de voto supón enfrontarse a moitos anos de discursos e propaganda anti-comunista, moitos anos acusándoos de ser un obstáculo no avanzo e modernización do país por opoñerse ao desmantelamento da economía portuguesa coa entrada no Mercado Común, por defender o mantemento das nacionalizacións posteriores ao 25 de abril, pola súa aposta por un sistema público de ensino e saúde, e pola defensa da identidade nacional portuguesa fronte á globalización.

Esta conversa dábase no marco da festa do AVANTE!, que desde 1990 se celebra na fegresía da Amora no concello do Seixal (20 qm ao sul da capital portuguesa) un terreo que é propiedade deles, despois de ter pasado nos seus 33 anos de existencia por terreos pertencentes aos concellos de Lisboa e Loures. O PCP, segundo nos comentou un seu dirixente, chegou a barallar nalgún momento a non celebración da edición deste ano, tendo en conta as tres citas electorais co enorme gasto que supoñen e a grave crise económica; pero ao final decidiron asumir o reto e debo decir que acertaron dado que para min, e xa levo algúns anos asistinto á festa, foi unha das máis multitudinarias que recordo, acompañándose a cantidade de xente cunha grande carga política e un ambiente festivo e optimista.

Un ano máis a Festa do Avante! supuxo tres días de convivio nos que varios centos de milleiros de persoas visitaron o espazo de celebración do evento; sendo certo que son moi diversas as razóns que levan á xente a asistir (actuacións musicais, gastronomía de todas as rexións de Portugal e moitos países do resto do mundo, ampla oferta de libros de variada temática, debates e encontros políticos, bienal de arte, etc…) a ninguén se lle escapa que está organizada polos comunistas portugueses dado que as bandeiras vermellas, a fouce e o martelo, a estrela de cinco puntas e as proclamas á loita polo socialismo e pola defensa da soberanía nacional están presentes abondosamente no recinto. O feito de que moitas persoas que non son comunistas, ou que incluso se definen como simpatizantes doutras forzas políticas, participen na festa é un valor en si mesmo desta.

O nacionalismo galego voltou estar presente, coas nosas propostas políticas, a nosa cultura e a nosa gastronomía; unha presenza que ano a ano permite estreitar lazos co país irmán e cunha organización política que, pese ás distintas orixes e ao que poidan dicir algúns que se guían por preconceptos e esquematismos, defende postulados moi semellantes aos que defendemos nós.

Paseando nestes tres días polas avenidas da Atalaia un camarada comentábame o impacto que lle causaba o lema baixo o que englobaron as tres campañas electorais "Ruptura e mudança. Sim, é posíbel uma vida melhor", dúas frases contundentes que amosan forza e determinación, unha forza e unha determinación que amosaron os comunistas portugueses ao asumir o difícil reto de enfrontar en catro meses as tres convocatorias electorais e unha nova edición da festa.

Os resultados do 7 de xuño foron bos e a festa supuxo un novo éxito que amosa por unha banda a súa plena consolidación pese aos agoreiros e por outra a grande capacidade organizativa do PCP, agardemos que as lexislativas e autárquicas tamén supoñan un avance.

 Posted by at 18:36
Set 172009
 

Estiven nestes días lendo un moi exhaustivo estudo de J.F Correa Arias sobre o  papel da nobreza en Galiza desde o século XII ao XVI, centrándose especialmente  na evolución da casa de Andrade. O libro analiza as causas que inflúen no proceso de perda de peso de Galiza no ámbito da coroa de Castela, proceso no que os Andrade teñen un papel  fulcral,  e os correspondentes cambios sociopolíticos que a dinastía de Trastámara propicia ou impón, coa substitución da nobreza vella por outra cuxas familias proceden do mundo militar dos cabaleiros, foráneos en grande parte, e cuxo patrimonio deriva de vender a súa forza a quen máis pague e de espoliar os seus  administrados. Unha nobreza desarraigada, cuxas casas matrices estaban moitas veces fóra da Galiza, que unicamente era unha fonte de recursos. Unha nobreza carente de identificación cos intereses de Galiza, guiada só polos desexos de satisfacer os seus propios, lexítimos ou non, cousa á que dedican toda a súa enerxía, nun contexto político en que os reis de Castela necesitan a nobreza para consolidar o seu poder e os nobres venden o seu apoio a cambio de incrementar os seus beneficios, incluíndo neste grupo os bispos de Compostela, case sempre aliados do poder real, establecendo para isto un sistema de control e de goberno alleo á realidade da terra e que só favoreceu os reis e a nobreza señorial, que a cambio de lealdade política aos soberanos ven recoñecidos os seus privilexios.
Isto acontece  entre os séculos XIV e XV, mais a medida que lía o libro non podía deixar de pensar no paralelismo que se dá coa situación actual, no século XXI. Se naquel período o recadado en Galiza pasaba a engrosar o patrimonio dos  Zúñiga, ou dos Sarmiento, dos Benavente ou dos Enríquez de Castro, agora, cando as multinacionais e as grandes empresas  ocupan o espazo  da nobreza como soporte do poder, a nosa enerxía eléctrica, eólica, térmica  ou hidráulica, engorda o patrimonio de empresas  situadas fora do noso control, e o goberno do PP colabora imposibilitando que se poña en marcha a única medida elaborada por un goberno galego que pretendía ter un mínimo de control sobre os nosos recursos enerxéticos, especialmente os eólicos. Os gandeiros non poden desenvolver as súas potencialidades e o medio rural fica sen habitantes porque decisións tomadas ben lonxe de Galiza así o establecen, para favorecer outros intereses; coa pesca e a industria naval sucede outro tanto, sen falar das facilidades que o señor Feijoo dá para a nosa definitiva asimilación cultural ao propiciar que unha nova elite dirixente, desmesurada, verbalmente violenta e empeñada en crear un clima de desconfianza  social e autoodio, carente de identidade coa terra que a sostén, todo en consonancia con esa nova mentalidade de recentralización e de unidade, goberne agora Galiza, poñendo por encima de calquera valor a perda de poder e de peso de Galiza no conxunto do  Estado.
Ultimamente mesmo as decisións que afectan ao noso idioma se toman en tertulias radiofónicas ou televisivas situadas ben lonxe de aquí; ou en fundacións presididas por expresidentes, porque nesa idea de recentralización ten un papel predominante a exclusión do galego de todos os usos consolidados para o deixar á “libre elección” dos utentes .
No século XV os cidadáns galegos revoltáronse contra a extorsión nobiliar derrubando os símbolos da opresión e, embora fosen derrotados militarmente, gañaron en autoestima e dignidade, e sobre todo demostraron que era posíbel; agora, neste século XXI, as elites dirixentes non se apelidan Andrade, ou Sarmiento, mais a intencionalidade que os move é a mesma: contribuír todo o posíbel a asimilación de Galiza, sen reparar en nada e dando a volta, se é preciso, á realidade para apareceren como os oprimidos, como as vítimas que necesitan derrubar símbolos, especialmente  o noso símbolo por excelencia, a lingua.
Sabemos que é posíbel frear estes ataques e temos que facelo, a non ser que queiramos que o galego, e nós con el, sexa estranxeiro na súa patria.

 Posted by at 07:52
Set 102009
 

Meses afirmando que a misión do departamento de Educación era buscar o consenso en Galiza. E por fin está conseguido. Escasos cinco meses foron suficientes. Temos por unanimidade consenso no ámbito educativo. Aínda sendo este un espazo onde afortunadamente os puntos de vista son múltiples e diversos, neste inicio de curso reina o consenso. Xa non existe ningunha dúbida, estamos diante da xestión máis desastrosa, antigalega e reaccionaria, non que se recorde, senón que se podía ter imaxinado.
Nais e pais coa propaganda da gratuidade solidaria na casa e pagando os libros de texto, agardando a ver se poden ter unha praza de comedor e tremendo para que este inverno non sexa frío xa que se anuncia austeridade na auga, luz e calefacción das escolas. Será cousa de volver a escribir con luvas porque peor están os que lle pecharon as escolas. O profesorado agora sabe que cada vez que desde Educación se anuncie mediaticamente que unha materia é prioritaria, por exemplo a ensinanza de idiomas –que llo pregunten ao profesorado das Escolas de Idiomas ou a quen impartía francés primeira lingua–, teñen que poñer algo a remollo, porque serán os seguintes. Xa o dixo o presidente, estamos recortando o superfluo. Que pode ser máis superfluo que formar e transmitir coñecemento en tempos de crise?
O alumnado que se ande con coidado porque a pouco que se descoide pode considerarse a súa conduta ‘disruptiva’. Novo termo acuñado pola consellaría en cuestión para o antes denominado portarse mal e facerlle a puñeta aos profes. Este termo debe ser asumido pola Real Academia Galega en breve xa que non o atopamos no seu dicionario. Será porque están gardando o pasado e agora o que está de moda é outra lingua.
O termo pode semellar unha broma semántica máis deste goberno, se non for porque diante dos problemas tan complexos de comportamento que existen nas aulas, froito en boa medida dunha sociedade baseada no hedonismo inmediato e na exaltación do éxito fácil, non se recorre a redobrar esforzos en profesorado de reforzo ou a rebaixar o número de alumnado por aula.

Non.

Mellor eliminar as prazas dos formadores en valores durante o verán e dicirlles aos centros en setembro que teñen autonomía pedagóxica para coller os que se porten mal e encerralos todos xuntos nunha aula. Iso si, reducindo a plantilla do profesorado e baixo o epígrafe de atención a diversidade.

E isto só é o inicio do curso.

Este artigo tamén se publicou en Xornal de Galicia

 Posted by at 23:52
Set 102009
 

Celda 211. O Conselleiro de Cultura da Xunta de Galicia fotográfase orgulloso ao lado de Luís Tosar, protagonista do filme. O Conselleiro viaxa a Venezia, á mostra, para acompañar a presentación do filme, para demostrar o apoio institucional galego. Posa orgulloso e satisfeito no fotocol veneciano. Celda 211 está financiada en parte pola Compañía da Radio Televisión de Galicia, é dicir, con diñeiro público galego. O director é galego. Varios actores son galegos. Mais se procuramos información sobre a película veremos que a ficha di: película española baseada nunha novela de Pérez Gandul quen narra un motín nun cárcere sevillano e que foi rodada nun cárcere de Zamora.
A Tele galega presume da súa participación no filme, chámalle “película galega” (tamén é certo que hai que xustificar a inversión). En Tele 5 informan da grande acollida da película española en Venezia, falan de Luís Tosar, de Alberto Ammann, de Antonio Resines, emiten imaxes, non informan de quen é ese home de traxe gris ou azul que sorrí mostrando todos os dentes ao lado de Luís Tosar. Só algunhas galegas sabemos que é o Conselleiro que nos representa. En Tele 5 non contan que a película ten financiamento de diñeiro público galego. Na Primeira falan do Festival, dos filmes que obtiveron máis recoñecemento, non falan de Celda 211. Mágoa, porque parece que é unha magnífica historia.
Outra vez o mesmo de sempre. Seguimos na nora da confusión. Cómo é posíbel? Até un adolescente entende a situación e á hora do xantar, cando escoita na Galega iso de “película galega”, pregúntalle aos seus pais se no noso país imos poder ver a película en galego, porque iso é o que nos queda para preguntar, se a imos ver en galego, se despois de pagala imos poder vela no noso idioma. Os pais non responden, tal vez porque están pensando que a nora da confusión volve ser movida polo mesmo burro de sempre (con perdón para o burro, nobre animal onde os haxa), e que outra vez nos dan gato por lebre e nos falan dunha película galega cando non o é, porque se o for expresaríase no idioma de noso, presentaríase ao mundo como tal, e non é así, só hai que ler a prensa, ver a tele, navegar pola rede e comprobar como se recensiona o filme.
E chegar así á pregunta final, é este o modelo de cultura galega que pretende fomentar o Conselleiro Varela en nome da Xunta de Galicia?
Por favor, non respondan.

 Posted by at 09:19
Set 092009
 

Un vídeo do alumnado do IES Leiras Pulpeiro aportando razóns para falar galego. Foi 2º premio da
campaña "Entre Nós en Galego" no ano 2005.

 

 Posted by at 09:53