No inico de calquera curso son moitas as voces que opinan sobre educación. Pouco a pouco os ritmos mediáticos fan que todo volva ao seu curso e a educación ocupe o espazo que lle temos outorgado, isto é, un ben pequeno dentro das nosas preocupacións cotiás. Mais este ano o inicio de curso na nova era da liberdade plena en Galiza está sendo ben significativo da política que nos espera para todos os ámbitos. En primeiro lugar cómpre canalizar ben o descontento social que producen problemas moi complexos como son a crise económica ou a falta de respecto por case todo dunha xeración educada no hedonismo inmediato. En segundo lugar, ese descontento ten que ter un culpábel nítido e identificábel, pode ser un goberno ou a falla de tarimas nas aulas. Todo isto claro está acompasado das suficientes doses de venda mediática.
E unha vez realizadas as dúas operacións anteriores, a proposta de solución debe ser simple e fácil de repetir, tanto pode ser invocar a austeridade nas políticas públicas –reafirmando a idea creada de que a crise é produto do gasto e non un resultado do modelo económico–, inventar unha lei sobre a autoridade –como se esta fose o reflexo do papel e non o exercicio cotián– ou repetir que a liberdade de escolla mellorará a calidade educativa, sanitaria…
Asistimos á creación de diferentes discursos para lexitimar as decisións políticas que teñen como fío condutor unha noción de liberdade individual que esquece a condición previa da igualdade para a súa realización. Os debates sobre o ensino en galego, sobre a subvención con cartos públicos a colexios que segregan nenas e nenos, sobre o pulo á sanidade privada ou sobre a necesidade de que Touriñan teña por fin a piscifactoria que se merece, atopan na súa base un modelo de sociedade totalmente individualista que parte da premisa: “a mín dáme igual se me resolven o meu”. Fronte a un modelo baseado en crear as condicións para avanzar na igualdade entre a cidadanía como condición previa para poder elixir, agora proponse que elixir é un fin en si mesmo.
A xestión do público non é neutra nin carente de ideoloxía como constantemente escoitamos nos discursos xustamente de políticos en activo e con responsabilidades de goberno. Todo o contrario, xestionar sempre é decidir en base a unhas prioridades marcadas polo modelo de sociedade que se persegue. Xa sabemos que o goberno de Alberto Núñez Feixoó non é un bo xestor, mais tamén sabemos que o seu modelo social susténtase nun individualimo antigalego que maquillan coa palabra liberdade. Só coa palabraNo inico de calquera curso son moitas as voces que opinan sobre educación. Pouco a pouco os ritmos mediáticos fan que todo volva ao seu curso e a educación ocupe o espazo que lle temos outorgado, isto é, un ben pequeno dentro das nosas preocupacións cotiás. Mais este ano o inicio de curso na nova era da liberdade plena en Galiza está sendo ben significativo da política que nos espera para todos os ámbitos. En primeiro lugar cómpre canalizar ben o descontento social que producen problemas moi complexos como son a crise económica ou a falta de respecto por case todo dunha xeración educada no hedonismo inmediato. En segundo lugar, ese descontento ten que ter un culpábel nítido e identificábel, pode ser un goberno ou a falla de tarimas nas aulas. Todo isto claro está acompasado das suficientes doses de venda mediática.
E unha vez realizadas as dúas operacións anteriores, a proposta de solución debe ser simple e fácil de repetir, tanto pode ser invocar a austeridade nas políticas públicas –reafirmando a idea creada de que a crise é produto do gasto e non un resultado do modelo económico–, inventar unha lei sobre a autoridade –como se esta fose o reflexo do papel e non o exercicio cotián– ou repetir que a liberdade de escolla mellorará a calidade educativa, sanitaria…
Asistimos á creación de diferentes discursos para lexitimar as decisións políticas que teñen como fío condutor unha noción de liberdade individual que esquece a condición previa da igualdade para a súa realización. Os debates sobre o ensino en galego, sobre a subvención con cartos públicos a colexios que segregan nenas e nenos, sobre o pulo á sanidade privada ou sobre a necesidade de que Touriñan teña por fin a piscifactoria que se merece, atopan na súa base un modelo de sociedade totalmente individualista que parte da premisa: “a mín dáme igual se me resolven o meu”. Fronte a un modelo baseado en crear as condicións para avanzar na igualdade entre a cidadanía como condición previa para poder elixir, agora proponse que elixir é un fin en si mesmo.
A xestión do público non é neutra nin carente de ideoloxía como constantemente escoitamos nos discursos xustamente de políticos en activo e con responsabilidades de goberno. Todo o contrario, xestionar sempre é decidir en base a unhas prioridades marcadas polo modelo de sociedade que se persegue. Xa sabemos que o goberno de Alberto Núñez Feixoó non é un bo xestor, mais tamén sabemos que o seu modelo social susténtase nun individualimo antigalego que maquillan coa palabra liberdade. Só coa palabra
Este artigo tamén se publicou n´A Nosa Terra
Sorry, the comment form is closed at this time.