Out 192009
 

Hoxe comeza un día de outono cheo de sol na ría de Vigo. Chego á cociña e busco no dial as novas que me acompañen no primeiro café da mañá. Terei que mercar unha radio máis moderna para non pasar sempre o traballo de darlle voltas a esta minúscula rodiña para atopar a única emisora en galego entre tanta oferta matinal. “Bule, bule que chegamos tarde á escola”, dígolle a un neno medio durmido que collo da man para subir rápido a costa urbana que nos separa da entrada do colexio. Xa están os compañeiros agardando para a última brincadeira antes das aulas. Moitos nomes galegos –Antón, Brais, Roi, Xacobe–, pais e nais que falan na nosa lingua e –que magoa!– nunca escoitei aos nenos falar galego entre eles.

“Un café con leite morno, por favor”. Grazas que estou na cafetería de todos os días e xa non teño que explicar a equivalencia de morno con templado. Aínda así alguén que o escoita pon esa cara de “morno!” e percíbese, como diría a poeta, como chegan á súa memoria os ecos dunha lingua extinta. E co segundo café a prensa escrita. Dá igual a orde na que collamos os xornais, tamén dá igual a orde por onde os comecemos –eu por disciplina sempre polo principio– dado que a orde dos factores non vai alterar en nada o produto. En galego,… o 4% din os estudios de sociolingüística. Vamos,  que é imperceptíbel para un ollo non adestrado no traballo arqueolóxico de procurar algunha noticia en galego.

Camiño do ximnasio paro no banco para facer unha xestión. “Desculpa, por unha coincidencia cósmica non teredes os impresos en galego?” “No, lo sentimos mucho”. “Xa, e aparte de sentilo facedes algo ao respecto?” “Quieres hablar con el director?” Outra vez… Case que hoxe que fai un sol outonal precioso non deixo aquí a mañá e sigo cara a clase de pilates. “Ola, estou inscrita para martes e xoves.” “Yo aquí tengo martes y jueves”. “Vale, acepto o cambio. Grazas.” Xa pola tarde achégome á xuntanza inicial de nais e pais coa titora da miña filla no instituto. Fala a titora, os pais e as nais e eu fago unha pregunta sobre os desdobres e algo muda. A titora contesta en galego, algúns pais e nais interveñen agora en galego e eu penso cando sentada nunha aula moi semellante fai máis de vinte anos me explicaron o que era un catalizador nunha reacción química. Ou sexa, aparte de nai agora síntome unha especie de sustancia que ao intervir nunha reacción ou relación a modifica. Será iso a famosa imposición?

Nota: a linearidade deste relato é unha ficción, mais cada un das secuencias expostas acontecéronlle á autora do mesmo en diferentes días da súa vida na cidade da ría luminosa. Omitiuse o referente laboral cotiá no Parlamento galego por ser un dos poucos espazos laborais deste país no que se vive case integramente na nosa lingua. Mais desta volta –por primeira vez en toda a súa historia– hai deputados que non interveñen en galego porque rexeitan a imposición.

 

 Posted by at 00:00

Sorry, the comment form is closed at this time.