A Real Academia Española acabou por entrometerse na cuestión para lles dar un balón de osíxeno a todos os que non soportan que unha cidade galega se denomine pola forma orixinaria, como o resto dos topónimos do país, sometidos secularmente a unha deformación esperpéntica (Vivero, Mellid, Sanjenjo, Puenteareas, Lage, Rianjo?). Non é unha cuestión de uso de linguas, senón de oficialidade das denominacións. A norma non debe, nen pode, ter excepcións, porque a deformación abrangueu o máis amplo espectro da nosa toponimia e ao longo de varios séculos. Naturalmente na lingua oral cada quen é libre de empregar a forma, a orixinaria galega ou a deformada, pretensamente catelá, que lle viñer en gaña. Mais todos sabemos que a oficialidade dunha forma acaba por favorecer un determinado uso. A RAE alíñase coa intolerancia e anima á desobediencia da lei cando ditamina que, falando ou escribindo en español, en calquera ámbito ou función, debe usarse "La Coruña". O seu criterio avala consecuentemente patentes deformacións ou híbridos sen sentido: Vivero, Sanjenjo, Mellid, Puenteareas?a carón dos naturais Pontevedra, Ortigueira, Ribeira, por exemplo, que non foron deformados. É un criterio coerente, rigoroso, sancionar academicamente formas orixinadas pola imposición irracional marcada a golpe de burocracia castelanizadora e forza pública represora, espalladas loxicamente na escrita e na fala non só da lingua allea e dominante senón tamén no galego oral, ás veces desde hai séculos e outras mesmo a comezos do XX? Non daba crédito cando comprobei que, a comezos dese século, aínda se facía o intento, nada menos que no Boletín das Cortes, de converter Redondela en Redondilla.
En rigor cómpre optar por un sistema coherente, orixinario, e socialmente xenuíno na oficialización das denominacións. No caso da nosa toponimia a única posibilidade é instaurar oficialmente a que foi criada polo pobo galego, non a que, con saña deformadora e arbitraria, impuxo o colonizador. O produto foi a deformación, a contradición e a burla. Aínda hoxe, sen que ninguén o puidese remediar, tal é a arrogancia poderosa de calquera insolente autoridade estatal, asistimos ao bautizo oficial do cabo Prioriño como "Prioriño chico" pola Autoridade Portuaria de Ferrol, híbrido redundante que evoca a displicencia dun aficionado ao chotis?Con esta mentalidade, como non van querer salvar, para a máis pura e excluínte españolidade, a denominación dunha cidade que, segundo o alcalde renegado e torturador, o vaticanista Paco Vázquez, e agora o seu substituto, o acomplexado, Javier Losada, "es la mejor de Galicia, la que más aporta y la que más tira del resto"?Está claro que este localismo paifoco e ignorante se fundamente, como sempre, nunha negación servil e caricaturesca de Galicia.
Como pode ser que un determinante galego, A, sumado a un topónimo prerrománico, espalle un olor tan inconfundíbel como para non poder ser tolerado polos gardas das esencias de España? Non hai outra explicación: cómpre non recoñecer quen somos nen de onde vimos. Hai que dar por natural, libre e única, a nosa condición de pobo anormal, servil, dependente e sen capacidade de decisión. Hai que asumir tanto a nosa condición de españolizados que se debe reprimir calquera mínimo síntoma que lembre a nosa condición de galegos. Cómpre autoferirnos. Un pobo habituado a tanta autonegación represiva, esperpéntica ao cabo, que gosta de se ver reflectido no engano e na deformación, sen memoria da historia, é o desexado e alimentado pola españolidade e por estes políticos autóctonos sen escrúpulos ao seu servizo. Eles son caricaturas, gozosas na súa exasperación agresiva contra o propio. A esta altura do conflito, mal fai o PSOE en pensar que pode restar votos ao PP empoleirándose novamente nesta espiral de xenofobia antigalega. A claudicación e o seguidismo, os comportamentos contraditorios e inconsecuentes, as xogadas puramente taticitas, nunca axudan ,e menos nunha cuestión como esta. Competir con Negreira e Feijoo na súa cruzada contra a legalidade e contra a nosa condición orixinaria non ocasiona máis que descrédito e confusión. Certamente foi co PP na Xunta cando se aprobou a Lei do Parlamento Galego de 1983 que estableceu as formas legais das denominacións toponímicas de Galiza. Tamén foi co PP no Goberno español que, en 1998, sen a maioría absoluta nas Cortes, se aprobou a denominación A Coruña para a provincia, en consecuencia coa recoñecida xa para a súa capital, pois é unha competencia do Estado. Por certo, hai que saber que o tan despótico e fachendoso contra os de dentro subgobernador da cidade-estado, o Sr. Paco Vázquez , tamén de hobby deputado, non ousou aparecer polo Congreso o día da votación para emitir un alporizado non. Non foron leis de especial querencia do PP, pero eran outros tempos e outras circunstancias. Non se decataron do que facían? Máis ben entón non valoraban tan aguda e incisivamente a importancia deste cambio, que se foi desvendando en paralelo co medre inducido da intolerancia e a exclusión no Estado español?
Memoria, pegada de sermos galegos e galegas de orixe, dereito á existencia, recoñecemento de procesos violentos de deformación, pertenza a unha sociedade distinta?isto é o que significa o topónimo oficializado, A Coruña, de forma senlleira. Non é pouco, e menos nos tempos que corren. Os inimigos da dignidade de Galiza sábeno ben. Non estaría de máis que nós mesmos tivésemos conciencia plena do que está en xogo. O alcalde. Paco Vázquez, nunha das súas badocadas que pretendían ser graciosas, obrigou a banda municipal a tocar o "La, la, la?" eurovisivo mentres centos dos seus seguidores, imitando a bravura española de Massiel, o cantaban na Praza de María Pita, para manifestaren a súa esperpéntica rebeldía contra a lei, pero non era máis que manifestación de servilismo de espírito, ben orquestrado e longamente inxectado polos que desprezan Galiza?