Seguir organizando

Hai unhas días un compañeiro da CIG comentábame que mentres participaba nunha mobilización en defensa dun colectivo de traballadores e traballadoras que tiñan en perigo o seu posto de traballo asisteu a unha conversa entre varias das persoas afectadas por ese problema laboral, conversa na que unha lle decía ás outras que para acadar unha solución ía sendo hora de abandonar ao sindicato, dado que os sindicatos teñen intereses políticos e iso impide atopar unha solución aos problemas; e como alternativa decía que precisaban buscar o apoio dalgún persoeiro coñecido, dado que o apoio de intelectuais, artistas, etc? era o que facía moverse á sociedade na defensa de causas xustas.  Diante das dúbidas dos seus interlocutores ao respecto dese camiño, poñía como exemplo o feito de que polo visto foi a presenza deses artistas e intelectuais a que fixo andar Nunca Máis, as manifestacións da guerra ou as mobilizacións en defensa do idioma, e foron as organizacións políticas e sindicais as que fixeron fracasar moitos proxectos.

É comprensíbel que persoas nunha situación límite como pode ser a da perda dos seus postos de traballo busquen calquer tipo de saída e incluso desconfien da organización ou organizacións que están a carón delas na loita ao ver que esta é moito máis difícil do que pensaban, e que ter a razón non lles serve para salvar a situación pola que están a pasar. Diante destas situacións é obriga de aqueles que dirixen as organizacións realizar o labor pedagóxico de guiar a esas persoas ou colectivos ao longo de todo o conflito, facéndolles ver que moitas veces a xustiza e a lei non están do mesmo lado e que ter a razón non chega para que cho recoñezan.

Desgrazadamente as anteriores son opinións que escoitamos acotío as persoas que facemos traballo social ao estaren moi interiorizadas en grande parte da sociedade galega; foron decenios de discurso franquista e postfranquista tratando de nos convencer de que a participación na vida política só trae problemas sendo unha actividade propia de quen quere quitar tallada. Foi e segue a ser un discurso moi efectivo que deixa unha grande pegada en forma de individualismo e apoliticismo.
Inclusive en organizacións transformadoras hai o perigo de en circunstancias adversas considerar que a saída está nesas actitudes; así manifestacións do tipo "non lle damos á sociedade o que quere", "debemos ser correa de transmisión das inquedanzas da xente", "hai que adaptarse á sociedade" son os seus síntomas.

Unha sociedade como a galega, cunha media de idade cada vez máis alta, uns patróns de vida e consumo propios da opulencia occidental aínda que sexa da periferia desa opulencia occidental, e séculos de negación da nosa capacidade para podermos desenvolvernos por nós mesmos é lóxico que tenda ao inmovilismo, ao conservadurismo e ao individualismo; por iso compre que o nacionalismo sega a exercer o seu labor de vangarda consciente. Foi o nacionalismo quen ao longo da historia desbrozou roteiros despois transitados por sectores importantes do noso pobo, e hoxe temos a sorte de seguir contando con persoas que tanto no mundo político, como no sindical poden falarnos dese inmenso labor, un labor que permiteu chegar até aquí.
Un exemplo deses roteiros abertos polo nacionalismo, e transitados hoxe felizmente por moitos outros, tivémolo o pasado día 21 coa grandiosa mobilización do mundo do ensino fronte á política lingüística do PP. Cando iniciamos o camiño conscientes da necesidade de dar unha resposta contundente recibimos ataques unhas veces por medio da descalificación e outras co ferinte silenzo; e porque non recoñecelo, tamén  tiñamos dúbidas en canto ao resultado; pero finalmente e froito fundamentalmente do noso intenso traballo acadouse unha unidade total, participando incluso na mobilización algúns dos que máis nos atacaron.

Foi un novo paso adiante, agora temos que traballar para que esa marea de dignidade que encheu o Obradoiro non fique nun feito puntual.