Vigo non vai con M de Madrid

Os que somos de Vigo, e aquelas persoas que vivían nesa cidade nos anos oitenta, lembramos que un dos lemas da famosa movida viguesa era “Vigo se escribe con M de Madrid”, lema que compartía protagonismo con outros como o da canción dos Resentidos “Con reconversión ou sen reconversión Vigo é unha nación”. Naqueles anos a movida viguesa atraía a curiosidade de moitos e as mobilizacións contra a reconversión naval eran exemplo de loita obreira e social contra unha política imposta polos que defendían intereses alleos a Vigo e a Galiza.
A primeira grande manifestación na que participei na miña vida creo que foi a celebrada na folga xeral de Vigo do 15 de abril de 1983; Abel Caballero era deputado no Congreso polo PSOE e dous anos despois chegaría a ministro dun dos gobernos de Felipe González; un partido e un goberno que coa excusa de modernizar España e integrala definitivamente en Europa foron responsábeis do desmantelamento dos sectores produtivos básicos galegos, agrario, pesqueiro e industrial.
Van alá 27 anos e un cambio de século pero algunhas cuestións, as básicas, non mudaron; eles siguen escribindo Vigo e Galiza con M de Madrid e nós en Vigo e no conxunto de Galiza seguimos defendendo os intereses colectivos, pese a quen lle pese. Daquela era o nacionalismo en solitario quen se enfrontaba á falsa modernidade que supoñía o Mercado Común, e agora seguimos sendo os e as nacionalistas defendendo o dereito de Galiza a poder decidir sobre o seu futuro, neste caso sobre o futuro das caixas de aforro.
Nesta nova batalla comprobamos unha vez máis que uns só fan o que lles manda a metrópoli, amosando que o “G” é un abalorio froito da casualidade dado que o día que llo engadiron ás súas siglas foi porque non deron atopado unha argola para colocar no nariz. E os outros van mantendo o tipo, aínda que non sabemos até cando, pois consideran que rentúa máis na carreira interna no seu partido para facerse un oco que lles permita acadar o seu obxectivo real, que é o de chegar a ministro algún día, dado que xa nolo dixo Manuel Fraga, España es lo único importante.
Diante desta situación o nacionalismo fixo o que tiña que facer, tomando a iniciativa e poñendo enriba da mesa que Galiza ten dereito e por tanto debe defender o que é seu. É certo que tiñamos outra alternativa; pois tería sido moito máis doado, e seguro que tamén máis aplaudido por algúns, quedarnos en declaracións de principios criticando as decisións adoptadas en Madrid e agardando a que o mundo se aviñera algún día ás nosas posicións. Pero ese xeito de proceder suporía unha autentica traición ao país, porque Galiza precisa un nacionalismo activo, un nacionalismo que dea respostas concretas, que analise cada momento político e actúe en función das necesidades dese momento. A nosa propia historia amósanos que avanzamos cando combinamos firmeza de principios e propostas en positivo