Movámonos!

Levo varias semanas visitando centros de ensino para falar con compañeiros e compañeiras sobre a necesidade de mobilizármonos fronte ás medidas regresivas impostas polo goberno español, e observo como en cada asemblea as intervencións dalgunha xente amosan o efecto das mensaxes coas que son bombardeadas día sí e día tamén: "a necesidade de ser solidarios", "arrimar o ombreiro", "os privilexiados por ter un traballo fixo deben sacrificarse", "o país vai mal e debemos axudar", "non estamos tan mal como os que están no paro", "mellor non moverse, total non se consigue nada", "é un problema do mundo e nós sós non o solucionaremos".

Diante deste bombardeamento contínuo moitas persoas non dan atopado  forzas suficientes para reaxir e déixanse vencer polo efecto narcotizante que teñen as mensaxes do sistema, agardando que todo sexa un mal soño ou que o problema o veña solucionar algún superheroe.

Outros, normalmente aqueles que se autodefinen como apolíticos ou como verdadeiramente radicais, fanlle o caldo gordo aos poderosos repetindo os argumentos anteriores e engadindo algúns a maiores claramente ditados polos que buscan que o narcótico faga o seu efecto o máis rapidamente posíbel e impida respostas conxuntas que fagan perigar a ruta trazada: "os sindicatos vides agora", "estades a defender os vosos intereses particulares e non os da xente", "sodes todos iguais"?.

Entre uns e outros hai unha  maioría que está indecisa, escoitan atentamente os nosos argumentos e cando interveñen concordan co que decimos, pero non saben aínda que facer.

Diante desta situación tócanos unha vez máis ir contracorrente; é complexo tendo en conta o marco no que nos estamos a mover pero sabemos que enfrontándose aos problemas e non deixándose levar pola marea é como o nacionalismo conseguiu consolidarse como único referente transformador na Galiza.

O vindeiro martes haberá unha folga xeral no sector público, unha folga xeral necesaria pero non suficiente. A CIG leva moito tempo chamando á mobilización do mundo do traballo e da maioría da sociedade para amosar a resposta dos perxudicados pola crise, diante daqueles que a provocaron e dos que despreciando o significado das palabras "goberno" e "democracia" adícanse simplemente a aplicar os ditados do FMI, do Banco Mundial e da Comisión Europea.

Despois do martes a CIG seguirá mobilizando, outros xa se verá; o 17 de xuño convoca unha nova xornada reivindicativa e posteriormente virán outras accións dado que a crise vai para longo e non estamos dispostos a que se dea hoxe unha nova versión do que deixou escrito no 1946 o pastor protestante alemán Martin Niemoeller nun texto que se lle atribue erroneamente a Bertolt Brecht.

Primero van polos funcionarios pois teñen mala fama,

mais eu non me movo pois non o son.

Despois irán  polos sindicalistas porque provocan conflitos,

a min dame igual pois son demasiado radicais;

a continuación tocaralles aos que un día protestaron por atreverse falar,

eu salveime porque só o pensei e non o dixen.

Seguirán quitando dereitos ao resto da clase traballadora

pero a min non me tocará pois son amigo do xefe.

E agora que veñen por min

non hai quen me bote unha man.

Os culpábeis da crise teñen nome, e hai alternativas para sair dela; denunciémolos e expliquémoslle á xente que é posíbel construir un sistema distinto e máis xusto.