Nov 252010
 

Segundo leo, e escoito, en moitos medios de comunicación, -os mesmos que animan o capital a devorar as conquistas sociais- Europa afúndese no pesimismo. Exemplifican estas teses coas protestas no Reino Unido, coa folga xeral en Portugal, con Irlanda obrigada -din- a baixar a cabeza para anunciar redución do gasto e o que foi milagre económico, sustentado en boa parte nos fondos recibidos e na facilidade para a instalación de grandes empresas (tamén podemos lembrar o que dixera Don Manuel Fraga: o milagre económico irlandés xustifícase polo feito de teren o inglés como lingua). Todo iso torna agora en despedimentos, subidas de impostos e reducións sociais (iso si, os máis ricos nin tocalos, que por algo son os rescatadores que hai que rescatar).

No mesmo sentido irían os paros en Grecia, ou en Roma, onde o Papa para aliviar a crise non considera pecado ir de burdel en burdel provistos de preservativo, que é unha maneira de santificar a prostitución.

Está Europa deprimida?

Non. Europa, xentes e nacións, está farta de especuladores e sobre todo está viva. Por iso os cidadáns se levantan contra os raptores, contra os secuestradores que se rescatan a si mesmos co diñeiro, o esforzo e o traballo de todos e todas, incluídos por suposto os galegos e galegas que sufriron unha reconversión naval ou agrícola para que quen agora solicita axuda (a banca fundamentalmente) puidese enriquecerse máis.

Igual que na mitoloxía grega Zeus, deus supremo rapta e viola a Europa despois de se disfrazar de manso touro branco, tamén agora o deus supremo do capital, encarnado non en touro senón en forma de grandes bancos, corporacións financeiras e outras mutacións, rapta os gobernos, e con eles os cidadáns, e viola as conquistas sociais-educación e sanidade en primeiro lugar-logradas no derradeiro século.

Non é logo un rescate de nada, é un simple rapto.

Zeus violaba doncelas e, como deus supremo non tiña que responder dos seus actos perante ninguén, como moito sufrir o divino enfado de Hera.

Tamén van quedar impunes os modernos violadores de Europa restándonos só aos cidadáns e cidadás o humano enfado?

 Posted by at 21:35
Xul 152010
 

A sociedade é dinámica e está cambiando a cotío. Novas dúbidas que en tempos pasados existían en menor medida son na actualidade os problemas candentes que nos xorden á hora de educar os nosos fillos e filla. As novas estruturas familiares, o consumo de drogas, o tratamento que debemos darlle á aparición da sexualidade dos nosos nenos e nenas son temas que interesan e preocupan ás familias de xeito particular e á sociedade en xeral. E por suposto tamén temas como a educación en igualdade.

Mais esta preocupación xeral non impide que existan sectores da sociedade que se senten garantes dun sistema de valores que hoxe non son os maioritarios e que procuran, a través de institucións por eses mesmos sectores controladas, xa sexan educativas, relixiosas, económicas ou informativas, prolongar no tempo e estender socialmente un sistema de valores impropio da sociedade actual.

Naturalmente, os órganos de poder non son alleos a esta circunstancia e os Gobernos amparan este tipo de actuacións, case sempre en nome da liberdade de opción/elección de pais e nais, permitindo que prevalezan os dereitos de pais e nais sobre o dereito dos fillos e fillas a recibir unha educación que os forme como persoas capaces de poderen decidir, con coñecemento e fundamento, as opcións que no futuro mellor os capaciten como persoas.

Veñen estes comentarios a propósito dun vídeo que circula estes días por Internet e que nos mostra unha festa fin de curso do alumnado do 2º Ciclo de Educación infantil do Colexio Maristas de Sanlúcar la Mayor.

Podemos ver a patética escenificación do verdadeiro adoutrinamento, practicado de maneira máis brutal do que na etapa franquista, por canto o franquismo non se preocupaba aínda dos nenos e nenas destas idades, alonxados do sistema escolar e catequizador, e vémolo con todos os aditamentos, mesmo a división sexual de roles sociais: as nenas enfermeiras (ou damas auxiliares, na nomenclatura da época) e os nenos aguerridos militares dispostos a defender o propio honor en singular batalla, indo máis alá da realidade,ou é que non hai mulleres no exército e homes nos servizos de enfermería?

Os que traballamos no ensino sabemos que as festas fin de curso non se improvisan, que supoñen ensaio e planificación e que, en certa maneira, pretenden exteriorizar parte do traballo desenvolto nas aulas ao longo do curso. E cando se presenta publicamente, perante pais e nais, quere dicir que o centro educativo responde e se fai responsábel dos contidos e idearios que se transmiten.

Por iso causa pesar, por non dicir asco, comprobar como certos centros educativos e certos grupos de poder aproveitan o sistema educativo para adoutrinar e non para educar; por iso resulta decepcionante comprobar como pais e nais aproban cos seus risos de fondo a escenificación do machismo, do militarismo, da intolerancia.

En fin, de todos os valores que unha sociedade democrática non debe permitir por atentar contra a dignidade humana e por fomentar a exclusión social.

 Posted by at 13:52
Xul 012010
 

Ao longo da anterior semana estiven atenta aos comentarios que suscitaba a aprobación da Lei para as Mulleres Xestantes promovida por grupos antiabortistas. Aínda que non me causou sorpresa, si que sentín certo desencanto cando todo o debate público se quedaba na superficialidade da demagoxia, isto é, algo así como vida si ou vida non. Acaso existe alguén que non estea a favor da vida? Ese é o terreo de xogo e as regras que marcan os grupos ultradereitistas sobre o aborto e a familia mais coido que un tema tan complexo e tan enraizado nas nosas crenzas, expectativas e anceios vitais deberiamos ser quen de poñelo fóra desa lóxica infantil e bivalente dos bos e os malos.

En primeiro lugar, cómpre lembrar que foi o incremento lexislativo en materia de igualdade o que mellorou os dereitos e as axudas para as mulleres xestantes e as nais, e que tamén creou e desenvolveu redes de apoio e información para as mulleres. Incentivar unha rede paralela privada só para as mulleres embarazadas non trae outra cousa que non sexa financiamento a esa propia rede. A normativa para ese apoio existe e é a administración quen ten a obriga de desenvolver servizos que permitan o apoio efectivo. E só un exemplo a este respecto, pódese elixir redactar unha lei para enxalzar a maternidade ou abrir prazas públicas de gardería. O primeiro ten unha finalidade de propaganda e de voltar as mulleres ao seu rol tradicional. O segundo é desenvolver un dereito que beneficia a toda a sociedade, mais fundamentalmente as mulleres. Ese foi o compromiso do anterior goberno creando unha rede de escolas infantís. Pode que menos ideoloxizante mais sen dúbida máis práctico para as mulleres que necesitan este espazo de conciliación.

O  mesmo poderiamos dicir sobre as declaracións desta fin de semana a respecto da próxima Lei de Familia. A propia conselleira Beatriz Mato vencellou a lei xa aprobada das mulleres embarazadas, o modelo que supoñen as familias numerosas, a próxima Lei de Familias e o suicidio demográfico de Galiza. Semella que voltamos ao discurso de culpar as mulleres dos cambios demográficos dunha sociedade que ten un dos seus deberes sen facer, isto é, crear unha rede pública de servizos. As sociedades onde se apostou por estes e por incrementar as medidas de igualdade entre mulleres e homes mudaron a súa curva demográfica.

A crise económica tamén está mudando o sistema de valores desta sociedade. O racismo e a xenofobia medra de forma alarmante, o discurso da familia como piar fundamental volve impoñerse desde as institucións, ao tempo que medra a desconfianza sobre estas… Falar en termos de suicidio demográfico e, de seguido, eliminar comedores e escolas no rural galego non é un acto azaroso. É parte dun proceso que vivimos en Galiza e que revertelo require que non miremos para outro lado.

Este artigo tamén se publicou n’ A Nosa Terra

 Posted by at 09:09
Xuñ 282010
 

A mediados da década do 1980 descubrín a Fernando Pessoa. Lin
apaixonadamente os seus poemas, coa sa inclinación pola lingua
portuguesa que arraigara en min nos anos do instituto. Talvez por iso,
cando volvía de Coimbra en xullo do 88, traía na miña maleta un exemplar
de O ano da morte de Ricardo Reis, de José Saramago. Foi así como
comezou a miña admiración polo escritor. Cando o 18 de xuño escoitaba na
radio a nova da súa morte, sentín como se nós mesmos perdésemos algo,
un escritor que contribuíra ao engrandecemento desta lingua nosa que
florece en Portugal. E reapareceron todas as preguntas que gardei
durante anos, especialmente cando a sensación é que algúns medios de
comunicación nos presentan un escritor afastado dos seus, adornándose co
prestixio do pensador incómodo, nunha manobra de apropiación non
confesada que fede ao imperialismo reseso que sementou de fortalezas as
beiras do río. E vendo para o lado da casa cos lentes mesetarios que
tanto nos teñen afastado dos nosos propios curmáns, aqueles que vivían
nas aldeas retratadas por Bernardo Santerno e que un día emprenderon
camiño do norte na procura dunha nova sorte para as súas vidas, deixando
o país sementado cos seus nomes. Esa tarde Carlos Callón lembrou unha
frase de Saramago: “no mundo hai dúas superpotencias: os EE UU e ti”,
unha frase que resume toda a confianza que o escritor depositaba no ser
humano, despois de denunciar a falsidade desta democracia en que
vivimos. Eu reclamo en herdanza esa afirmación e este poema: “Só direi,/
Crispadamente recolhido e mudo,/ Que quem se cala quando me calei/ Não
poderá morrer sem dizer tudo.”

 Posted by at 18:35
Xuñ 112010
 

Nunca me contaran nada diso. Nin cando no 1978, sendo un neno, chegou de México un tío meu, Manuel, ao que nunca coñecera. Pensaba que era emigrante, cando en realidade fora un exiliado político. Tardaron anos en falarme del, de como na guerra puido fuxir até Xibraltar, e dende alí marchar a México e botar 40 anos no exilio, para que non o liquidaran. Souben tamén moitos anos despois do sufrido por Xerardo e Antonio, tamén irmáns do meu pai, mariñeiros coma el, declarados fuxidos e en rebeldía, que foron quen de escapar por mar (nun bou) en 1936 até o País Vasco, onde se enrolaron voluntarios na Mariña Auxiliar de Euskadi e continuaron alí, xunto a outros moitos galegos, o combate antifascista. Os irmáns Lobeira, chamábanlles. E como despois, novamente, pasaron a Francia, a pé polos Pireneos. Alí seguiron a loitar contra a ocupación nazi, até que foron capturados e enviados  a un campo de concentración. É a última noticia que se ten deles, aínda que o desenlace non é difícil de deducir. A miña avoa, seica, morreu de pena polos seus fillos. Así mo contaron. Eran mozos de 21 e 23 anos, galegos e mariñeiros, e sacrificaron a vida por Galiza, pola democracia e a xustiza social. Son heroes, e síntome orgulloso deles.

 

Lembro, e comprendo agora, cando o comezo da miña militancia nacionalista suscitaba medo ou crítica entre os vellos veciños da miña parroquia: “Este é da mesma raza”, “vénlle no sangue”, comentaban con menosprezo. Agora sei por que o dicían. Que persoas de extracción social popular e estatus económico máis que humilde, que traballaron como escravos no mar toda a súa vida, cheguen a interiorizar como negativo o compromiso e a loita levada até as últimas consecuencias por persoas que coñeceron e foron represaliadas, e positivamente a “paz” imposta polos verdugos, é consecuencia e pouso dun franquismo lamentabelmente non superado por unha parte da sociedade galega e que tan ben, por certo, é aproveitado polo PP.

De aí a necesidade imperiosa de lembrar, de non esquecer todo o dano que nos fixeron. De reivindicar a dignidade daqueles que que o deron todo polo seu pobo, tamén por nós. E nós temos a obriga de que non se esqueza a represión, o martirio e o sufrimento padecido. Por eles, pola súa memoria, mais tamén por nós.

O ínclito conselleiro de Cultura, Roberto Varela, vén de anunciar un novo proxecto para a Illa de San Simón, Cómpre abandoar e superar, segundo el, o vello esquema de lugar de recuperación da memoria histórica, e devolverlle a vinculación con outros contidos, que el mesmo definiu como “alegres”. A saber:

a) Espazo cultural de referencia iberoamericana. Xa sabemos o lugar que ocupará o noso idioma nacional.

b) Vincular a Illa, como non, á Cidade da Cultura, por ser un lugar que “namora e xera sentimentos e sensacións” por ser un espazo “único e marabilloso”.

c) Zona de residencia para artistas e intelectuais.

d) Consciente, iso si, de que no pasado albergou “unha cadea e un hospital de leprosos”, este espazo é ideal para a organización dun festival de artistas “Spoken Word”, así como actuacións musicais e actividades on-line.

e) Como non sei exactamente en que consiste, deito a literalidade das súas palabras: “gran laboratorio de ideas con proxección globalizadora e vocación multidisciplinar”.

Velaí unha concreción, no campo ideolóxico, da ofensiva que o sistema capitalista e os seus instrumentos políticos están a promover tamén noutros ámbitos. O baleirado de poder de gobernos e parlamentos en función dun mercado insaciábel e depredador, o recorte de dereitos sociais e laborais, a persecución contra a nosa lingua e cultura, a tiranía do capital financiero, as perversas regras de xogo das relacións internacionais (obsérvese a impunidade de Israel), e tamén a aniquilación dos elementos simbólicos e ideolóxicos que, como a memoria histórica, dan sustento e alimento de ideas tan necesarias a cantos integramos esa comunidade humana diferenciada que se dá en chamar pobo galego.

Todo coincide e todo encaixa. O sistema, para o seu avance e beneficio, precisa da eliminación de calquera mínima capacidade de análise crítica da sociedade, de redución do coeficiente intelectual colectivo, de liquidación de calquera sinal de reafirmación popular que poida desembocar en rebeldía e pór en cuestión a actual xerarquía. Esa é a súa estratexia. O acompañamento do proxecto económico saqueador de pobos e clases populares cunha ideoloxía que o avale. E aí é onde entramos nós. É obsceno reconverter a Illa de San Simón nun parque temático “alegre”. Porque enterraron semente. E dela saímos nós. Non o esquezamos nunca.

 Posted by at 08:52
Xuñ 072010
 

Levo varias semanas visitando centros de ensino para falar con compañeiros e compañeiras sobre a necesidade de mobilizármonos fronte ás medidas regresivas impostas polo goberno español, e observo como en cada asemblea as intervencións dalgunha xente amosan o efecto das mensaxes coas que son bombardeadas día sí e día tamén: "a necesidade de ser solidarios", "arrimar o ombreiro", "os privilexiados por ter un traballo fixo deben sacrificarse", "o país vai mal e debemos axudar", "non estamos tan mal como os que están no paro", "mellor non moverse, total non se consigue nada", "é un problema do mundo e nós sós non o solucionaremos".

Diante deste bombardeamento contínuo moitas persoas non dan atopado  forzas suficientes para reaxir e déixanse vencer polo efecto narcotizante que teñen as mensaxes do sistema, agardando que todo sexa un mal soño ou que o problema o veña solucionar algún superheroe.

Outros, normalmente aqueles que se autodefinen como apolíticos ou como verdadeiramente radicais, fanlle o caldo gordo aos poderosos repetindo os argumentos anteriores e engadindo algúns a maiores claramente ditados polos que buscan que o narcótico faga o seu efecto o máis rapidamente posíbel e impida respostas conxuntas que fagan perigar a ruta trazada: "os sindicatos vides agora", "estades a defender os vosos intereses particulares e non os da xente", "sodes todos iguais"?.

Entre uns e outros hai unha  maioría que está indecisa, escoitan atentamente os nosos argumentos e cando interveñen concordan co que decimos, pero non saben aínda que facer.

Diante desta situación tócanos unha vez máis ir contracorrente; é complexo tendo en conta o marco no que nos estamos a mover pero sabemos que enfrontándose aos problemas e non deixándose levar pola marea é como o nacionalismo conseguiu consolidarse como único referente transformador na Galiza.

O vindeiro martes haberá unha folga xeral no sector público, unha folga xeral necesaria pero non suficiente. A CIG leva moito tempo chamando á mobilización do mundo do traballo e da maioría da sociedade para amosar a resposta dos perxudicados pola crise, diante daqueles que a provocaron e dos que despreciando o significado das palabras "goberno" e "democracia" adícanse simplemente a aplicar os ditados do FMI, do Banco Mundial e da Comisión Europea.

Despois do martes a CIG seguirá mobilizando, outros xa se verá; o 17 de xuño convoca unha nova xornada reivindicativa e posteriormente virán outras accións dado que a crise vai para longo e non estamos dispostos a que se dea hoxe unha nova versión do que deixou escrito no 1946 o pastor protestante alemán Martin Niemoeller nun texto que se lle atribue erroneamente a Bertolt Brecht.

Primero van polos funcionarios pois teñen mala fama,

mais eu non me movo pois non o son.

Despois irán  polos sindicalistas porque provocan conflitos,

a min dame igual pois son demasiado radicais;

a continuación tocaralles aos que un día protestaron por atreverse falar,

eu salveime porque só o pensei e non o dixen.

Seguirán quitando dereitos ao resto da clase traballadora

pero a min non me tocará pois son amigo do xefe.

E agora que veñen por min

non hai quen me bote unha man.

Os culpábeis da crise teñen nome, e hai alternativas para sair dela; denunciémolos e expliquémoslle á xente que é posíbel construir un sistema distinto e máis xusto. 

 Posted by at 18:50
Mai 302010
 

Darth Vader avanza cara ao Obradoiro desde a Estrela da morte que hoxe ocupa o mesmo lugar da Cidade da Cultura. Atrás del as tropas imperiais. Atravesando as rúas da cidade vai deseñando na súa cabeza a estratexia a seguir para destruír Alderaan, porque é o seu obxectivo converter o país-planeta temperado de fermosas paisaxes nunha poeirenta nebulosa de asteroides, símbolo da súa destrución final. Atrás del camiña o Conde Dooku, quen acaba de demostrar definitivamente a súa conversión. Despois de perpetrar o crime, poñendo os seus coñecementos ao servizo do Imperio, recibirá en premio o nome de Darth Tyranus e guiará as tropas androides, tan inconscientes e manipulábeis, contra a República.
Darth Vader pasará a historia como o exterminador dos que nobremente gardaron as tradicións da República e a súa identidade. O seu nome produce terror a uns e repulsión a outros. Alí onde a Alianza Rebelde se mobiliza para reclamar os dereitos que lle corresponden, preséntase Darth Vader para ocultar coas súas repulsivas artimañas a lexítima loita dos rebeldes. Todo o destrúe e manipula, sempre ao servizo de Darth Sidious, que comodamente observa desde a capital do Imperio.
Por iso camiña cara ao Obradoiro, corazón de Alderaan, será o primeiro lugar en ser destruído, derrubará todos e cada un dos edificios que o rodean, esfarelará as pedras do chan, para que non quede proba das manifestacións rebeldes. É a súa misión estender o Imperio, e nada, nada se pode interpor.
Só co derradeiro alento de vida, Darth Vader asumiu o erro cometido e, sen folgos xa, renunciou ao lado escuro. Teremos que agardar tanto?

Marta Dacosta, maio de 2010.

 Posted by at 09:08
Mai 262010
 

Hai cifras que adquiren especial significado nas nosas vidas, e a outras a memoria transpórtanos unha e outra vez, cunha insistencia  que mesmo dá medo. Cifras que son referentes supersticiosos, relixiosos, eróticos, históricos etc. Acaba de se publicar o Decreto 79/2010, do 20 de maio, para o plurilingüismo no ensino non universitario de Galicia e só ler Decreto 79 rexorden en min episodios dun tempo pasado, de hai máis de trinta anos. Non podo deixar de o asociar con aquel Decreto, chamado de Bilingüísmo, promulgado en xullo de 1979 nacido como resposta ao previsto nai Lei Xeral de Educación de 1970 e nos documentos ideolóxicos que a sustentaban. Por sermos herdeiros daquel contexto e daquela situación,  non debemos esquecer que nos debates que se deron nas Cortes, con Antonio Rosón – despois Presidente da Xunta- comeza a falarse da necesidade de introducir no sistema educativo o aprendizado das "linguas maternas" para desde aí  aprender mellor o castelán. É o tempo, tamén, en que comeza a abandonarse o termo español e pasa a falarse de “castellano”. Aquel Decreto do 79 serviu de instrumento legal para iniciar unha persecución do elemento que debía ser legalizado, isto é, o ensino en galego. Non por casualidade o apartado 2 do artigo 3  condicionaba esta posibilidade  “a la lengua materna de la población escolar” e “ a las opciones manifestadas por los padres de los alumnos a quienes afecte”

Desde aquela, e xa van anos, nin o ferrete da lingua materna nin a espada do dereito dos pais foron tan partidista e ideoloxicamente  utilizados como alicerce da política lingüística da Administración como o foron na elaboración do Decreto que agora o DOG fai norma, mais, proba de que aquela filosofía nunca foi desbotada e se mantivo hibernada, móstrao con total evidencia a conduta da actual Administración, cun Presidente máis preocupado en intereses alleos que nos propios de Galiza.

Un proceder que leva a practicar a lexislación preventiva, xa que non de outro modo se pode entender que, despois de todas as análises e estudos que demostran a precaria situación do galego, moitas delas avaladas por quen ostenta a máxima representación en materia de Política Lingüística, se poda argumentar, como se fai na exposición de motivos do Decreto, que o Decreto 124/2007, que se derroga,  ao non establecer o número mínimo de materias impartidas en lingua castelá “podería chegar a cambiar o modelo de conxunción de linguas desenvolvido en Galicia desde o inicio da autonomía”. Claro que si, o mesmo argumento polo que se eliminaban os xudeus: poderían chegar a contaminar a raza aria.

Agora xa temos Decreto.

Decreto 79.

Un Decreto que utiliza a sociolingüística de modo perverso, que procura xustificación na enxurrada da forza dos votos do Partido Popular (cando xa sabemos que foron menos que os da oposición) nas elección de marzo de 2009.

79.  Unha cifra para a memoria que agora nos transporta  cara o 24 de agosto do ano 79 en tres cidades itálicas. Como un novo Vesuvio este Decreto 79 ameaza o noso dereito a existir, a vivir en galego e pretende converter a nosa lingua nun parque arquelóxico no que os turistas admirarán a gloria do seu pasado.

Mais non ha de ser así xa que o volcán verdadeiro é o que desde hai un ano sae á rúa, en erupcións cada vez mais fortes. Ríos de lava que sepultarán as intencións lingüicidas de quen agora nos goberna, de quen en palabras de Novoneyra, só loitou contra o seu pobo.

 Posted by at 17:17
Mai 212010
 

Hai agora tres meses publicaba neste mesmo medio un artigo  no que falaba sobre os acontecementos que se daban naquel momento na Grecia, advertindo de que non era o do pobo grego un problema illado senón que aquel país servía como coelliño de laboratorio, e que nel estaban a experimentar medidas con idea de aplicalas a outro pobos, entre eles o noso.

Dito e feito, xa está aquí de novo a chamada socialdemocracia quitándolle as castañas do lume aos poderes financeiros e facendo que os de sempre teñamos que apertarnos o cinturón, pois dinnos que de non facelo a cousa vai ir a peor dado que a economía segue mal e o estado español está obrigado a reducir o déficit público e situalo nun 3% en 2013, por iso o goberno español quere reducir o gasto en 15000 millóns de euros entre o 2010 e o 2011.

Pero resulta que a crise non afecta a todo o mundo por igual e cando podíamos pensar que tamén o grande empresariado podería estar a pasar os seus apuros os datos amosan que seguen acumulando beneficios.
O IBEX-35, que inclúe ás 35 empresas con maior liquidez das que cotizan nas catro bolsas do estado, indica que esas empresas en conxunto gañaron nos tres primeiros meses deste ano un 31% máis que nos tres primeiros meses do 2009, pois de xaneiro a marzo de 2009 tiveron uns beneficios de 8.853,76 millóns de euros e de xaneiro a marzo do presente ano os seus beneficios ascenden a 11.598,53 millóns de euros. Só por poñer os exemplos máis avultados dicir que Endesa aumentou os seus beneficios nun 201,57% , Repsol nun 30,6%, Iberdrola nun 16,24% e o Santander nun 5,68%.

Hoxe no mundo da información semella que eses datos non son noticiábeis, por iso non os tivemos día tras día nas primeiras páxinas dos xornais como temos outros e para atopalos houbemos de meternos nas aburridas páxinas económicas; pois de ser de coñecemento público ao mellor as chamadas continuadas que fan os partidos do sistema a sermos solidarios e apertar o cinturon non terían tanta audiencia.

Na Grecia levan meses mobilizándose contra as medidas que lles queren aplicar o seu goberno, a Unión Europea e o Fondo Monetario Internacional; na Galiza até hoxe foi o nacionalismo en solitario quen puxo enriba da mesa alternativas á crise, e en concreto a CIG xa hai máis dun ano que está chamando ás organizacións sindicais españolas que actúan no noso país a mobilizarse conxuntamente en contra da crise e por un novo modelo económico e social.

Até a semana pasada a resposta foi o silencio e agora veñen de saírnos cunha convocatoria mediática; xa veremos si o espírito reivindicativo lles chega até o 8 de xuño, e se esa data para eles é algo máis que unha escenificación. Cando menos os primeiros contactos e a negativa dos sindicatos españois a asinar co sindicalismo nacionalista unha táboa reivindicativa conxunta e un calendario amplo de mobilizacións na función pública son sinais moi pouco esperanzadoras.

 Posted by at 20:43
Mai 182010
 

Sr. Presidente da Xunta, 

Falou onte vostede, no Courel dos tesos cumes, da necesidade dun pacto pola lingua baseado en catro principios: cooficialidade entre o galego e o castelán; consideración da lingua galega como lingua propia de Galiza; acción positiva para a extensión do seu coñecemento e uso e  aplicación do principio de non discriminación por razón de lingua. Catro principios, Sr. Presidente, cos que seguramente concordan millares de persoas, mais a realidade é que estes catro  puntos reproducen, textualmente,  o artigo 5 do vixente Estatuto de Autonomía.

"ARTIGO 5

1.A lingua propia de Galicia é o galego.

2.Os idiomas galego e castelán son oficiais en Galicia e todos teñen o dereito de os coñecer e de os usar.

3.Os poderes públicos de Galicia garantirán o uso normal e oficial dos dous idiomas e potenciarán o emprego do galego en tódolos planos da vida pública, cultural e informativa, e disporán os medios necesarios para facilita-lo seu coñecemento.

4.Ninguén poderá ser discriminado por causa da lingua."

O pacto a que se refire, Sr. Presidente, tamén xa existe e ten nome: Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega, de setembro de 2004, aprobado por unanimidade no Parlamento.

Que propón, daquela, de novo o Sr. Presidente en día tan sinalado, cando nas súas propias barbas a Academia lle reclama unha rectificación na súa política lingüística e no Obradoiro millares e millares de persoas lle recordamos que foi o PP quen rompeu ese pacto por unha presa de votos e que algúns dos seus conselleiros colaboraron activamente coas súas declaracións a crear centos de falsías en torno á lingua?

Habemos de crer na palabra dun Presidente que mantén como responsábel de política lingüística unha persoa que se gaba de non ter ouvido as críticas ao proxecto de decreto?

E que dicir das palabras do Sr. Rueda, un día antes de vostede  nos convidar a un pacto, cando afirma que os que nos manifestamos só saímos "ás rúas para criticar a política lingüística do equilibrio e da liberdade e para clamar por unha ditadura que se baseaba en que os políticos decidisen en que lingua se tiñan que expresar os cidadáns"  O Sr. Rueda, que acode ás manifestacións de Galicia Bilingüe, fálanos de equilibrio e liberdade!!!

Oh tempora, oh mores! Ou o que dicía unha veciña miña, que non sabía ler nin sabía latín mais  amaba o galego: Tempo andando, cousas vendo.
Habemos de o crer, Sr. Presidente, cando nos dea algunha mostra de credibilidade, pois aquí sómoslle moitos os que cremos despois de meter o dedo na chaga e despois de tanta mentira pareceralle razoablemente humano que non o creamos: retire o decreto, cese o Conselleiro de Educación e con el o Secretario Xeral de Política Lingüística, lea, cada día, unhas páxinas do Plan Xeral  de Normalización e baixe da burra, pois non o vexo como un imitador de  Saulo, caendo do cabalo, e xa que o Secretario Xeral de Política Lingüística non ouve nada, polo menos abra vostede os ollos á realidade e abandone a ficción da imposición, que os premios de Cannes, deste ano, xa están dados.

 Posted by at 00:00