- X -

     Unha vez tiven un cravo
 cravado no corazón,
 i eu non me acordo xa se era aquel cravo
 de ouro, de ferro ou de amor.
 Soio sei que me fixo un mal tan fondo,
 que tanto me atormentou,
 que en día e noite sin cesar choraba
 cal chorou Madanela na pasión.
    «Señor, que todo o podedes,
 -pedinlle unha vez a Dios-
 daime valor para arrincar dun golpe
 cravo de tal condición».
 E doumo Dios e arrinqueino,
 mais... ¿quen pensara...? Despois
 xa non sentín máis tormentos
 nin soupen que era delor;
 soupen só que non sei que me faltaba
 en donde o cravo faltou,
 e seica, seica tiven soidades
 daquela pena... ¡Bon Dios!
 Este barro mortal que envolve o esprito
 ¡quen o entenderá, Señor...!