- XII -

     Hoxe ou mañán, ¿quen pode decir cando?
 Pero quisais moi logo,
 viranme a despertar, i en vez dun vivo,
 atoparán un morto.

    Ó rededor de min levantaranse
 xemidos dolorosos,
 aies de angustia, choros dos meus fillos,
 dos meus filliños orfos.

    I eu sin calor, sin movemento, fría,
 muda, insensibre a todo
 así estarei cal me deixare a morte
 ó helarme co seu sopro.

    E para sempre iadios, canto eu quería!
 ¡Que terrible abandono!
 Antre cantos sarcasmos
 hai, ha de haber e houbo,
 non vin ningún que abata máis os vivos
 que o da humilde quietú dun corpo morto.