- XVIII -
Co seu xordo e costante mormorio
atraime o oleaxen dese mar bravío,
cal atrai das serenas o cantar.
-Neste meu leito misterioso e frío,
dime, ven brandamente a descansar.
El namorado está de min... o deño,
i eu namorada del.
Pois saldremos co empeño,
que, se el me chama sin parar, eu teño
unhas ansias mortais de apousar nel.