¡Corré, serenas ondas cristaíñas,
 pasade en calma e maxestosas, como
 as sombras pasan dos groriosos feitos!
 ¡Rodade sin descanso, como rodan
 á eternidá xeneraciós sin número
 que cal eu vos contempro, contempráronvos!
 Daime vosos perfumes, lindas rosas,
 da sede que me abrasa, craras fontes,
 apagade o queimor... nubes de gasa,
 cubrí cal velo de lixeiro encaixe
 do ardente sol os briladores raios.
 E ti, temprada e cariñosa brisa,
 dá encomezo ós concertos misteriosos
 antre os carballos da devesa escura
 por onde o Sar vai marmurando leve.

    O tempo pasou rápido, a centela
 tal vez máis lentamente o espazo inmenso
 atravesa ó caer, que eles, os anos,
 pra min correron en batallas rudas...
 ¡Mais correron por fin... i o día chega!...
 Dáme os teus bicos i os teus brazos ábreme
 aquí, onde o río, na espesura fresca...
 A ninguén digas onde estou... con frores
 das que eu quería, a delatora mancha
 crube... e que nunca co meu corpo acerten
 profanas mans para levarme lexos...
 ¡Quero quedar onde os meus dores foron!