Cada noite eu chorando pensaba...
 que esta noite tan grande non fora,
 que durase... e durase antre tanto
 que a noite das penas
 me envolve loitosa.

    Mais a luz insolente do día,
 costante e traidora,
 cada amañecida
 penetraba radiante de groria
 hastra o leito donde eu me tendera
 coas miñas congoxas.

    Desde estonces busquei as tiniebras
 máis negras e fondas,
 e busqueinas en vano, que sempre
 tras da noite topaba ca aurora...
 So en min mesma, buscando no oscuro
 i entrando na sombra,
 vin a noite que nunca se acaba
 na miña alma soia.