O toque da alba

     Da Catredal campana,
 grave, triste e sonora,
 cando ó raiar do día
 o toque da alba tocas,
 no espazo silencioso
 soando malencónica,
 as túas bataladas
 non sei que despertares me recordan.

    Foron algúns tan puros
 coma o fulgor da aurora,
 outros cal a esperanza
 que o namorado soña,
 i á derradeira inquietos,
 mitá luz, mitá sombras,
 mitá un pracer sin nome,
 e mitá unha sorpresa aterradora.

    ¡Ai!, que os anos correron
 e pasaron auroras
 e menguaron as dichas
 e medrano as congoxas.
 E cando ora, campana,
 o toque da albas tocas,
 sinto que se desprenden
 dos meus ollos bagullas silenciosas.

    ¡Que xorda e tristemente,
 que pavorosa soas
 no meu esperto oído,
 mensaxeira da aurora,
 cando ó romper do día
 pausadamente tocas!…
 ¿En donde van aqueles
 despertares de dichas e de groria?

    Pasaron para sempre;
 mais ti, grave e sonora,
 i ai!, ó romper do día
 ca túa voz malencónica
 vés decote a lembrarnos
 cada nacente aurora;
 e parece que a morto
 por eles e por min a un tempo dobras.

    Da Catredal campana,
 tan grave e tan sonora,
 ¿por que a tocar volveches
 a ialba candorosa
 desque eu houben de oírte
 en bagullas envolta?
 Mais ben pronto… ben pronto, os meus oídos
 nin te oirán na tarde nin na aurora.