O pazo de A***

    Era ó caer da tarde,
 encomenzaba o cántico dos grilos,
 xorda a presa ruxía,
 brilaban lonxe os lumes fuxitivos.
 Ó pe do monte, maxestuoso erguíase
 na aldea escura o caserón querido,
 ca oliva centenaria
 de cortinax ó ventanil servindo.
 Deserta a escalinata,
 soio o paterno niño,
 e enriba del caendo misteriosas
 coas sombras do crepúsculo, as do olvido.

    ¿Quen ó pasado volve
 os ollos compasivos?
 ¿Quen se lembra dos mortos,
 se inda non poden recordarse os vivos?