Cando antre as naves tristes e frías
 de alto mural,
 cal elas fría, cal elas triste,
 ó ser da tarde vou a rezar,
 ¡que pensamentos loucos e estraños
 á miña mente veñen e van!

    Xordo silencio que eu xa conozo,
 que é meu amigo de anos atrás,
 pero que é cheo de outras lembranzas,
 pero onde o esprito parez que escoita
 eco mortal,
 reina nos ámbitos da gran basílica,
 con misteriosa serenidad.

    Incertas sombras, raios tembrosos,
 cabo do altar,
 pousan, vaguean, foxen i agrándanse
 de adiante atrás.
 I o Santo Apóstol, sempre sentado
 no seu sitial
 de prata e ouro, contempra inmóbil
 con ollos fixos canto alí está.
 Quen fora pedra, quen fora santo
 dos que alí hai;
 coma San Pedro, nas mans as chaves;
 co dedo en alto como San Xoan,
 unhas tras outras xeneracioes
 vira pasar,
 sin medo á vida, que dá tormentos;
 sin medo á morte, que espanto dá.

    Logo se acaba da vida a triste
 pelerinax.
 Os homes pasan, tal como pasa
 nube de vran.
 I as pedras quedan... e cando eu morra,
 ti, Catredal,
 ti, parda mole, pesada e triste,
 ¡cando eu non sea, ti inda serás!