Non hai peor meiga que unha gran pena

III
Varia
Non hai peor meiga que unha gran pena
 -Marianiña, vaite ó río..
-Deixá, ña nai, que aquí estea,
que eu non vexa a luz do día,
que a luz a min non me vexa.
-¿Que estás dicindo, rapaza?...
-Que onte á mañán na devesa
a iauga se tornou roxa
cando me fun lavar nela;
que en baixo dos meus peíños
íñanse muchando as herbas,
que ó ferirme o sol na cara
tornouma color da cera;
que os ourizos dos castaños
nos meus cabelos se enredan,
que as espiñas dos espiños
contra min se volven feras;
que ó pasa-las correidoras
prenden en min as silveiras;
que me pican as ortigas;
que me mágoan as areas,
i os paxariños ó verme
din cantando en son de queixa:
¡Vai a morrer Marianiña!...
¡Rezade todos por ela!
-¡Ai, miña virxe do Carme,
que a miña filla está enferma!
¡Ai, Dios, que ma enfeitizaron!...
¡Ai, que a abafou unha meiga!
Non foras ti tan bonita,
naide envidia che tivera.
Prenda das miñas entrañas,
ven a min, non tomes pena,
que has de ir a San Pedro Mártir,
mais que bois e vacas venda...
-Mi madriña, mi madriña,
levaime a donde quixeras,
mas para min n'hai remedio
en todo o redor da terra,
sinón é nun corazón
que me oprime antre cadeas,
si n'e nunha mala boca
que me pragueou maldicenta...
-¿Quen te pragueou, ña filla?
¿Que males, meu ben, fixeras?
-Non mo preguntés, mi madre,
vale máis que nunca o sepas.
Secretos desta feitura
deben dormir antre as pedras.
-Fala, rapaza, que sinto
ferverme o sangre nas venas.
-Que eu non vexa a luz do día,
que a luz a min non me vexa...
Mi madriña, mi madriña,
non me maldizás cal ela.
Deixame ir co meu sacreto
dormir no fondo da terra.
-Non irás co teu sacreto.
Non irás, anque ben queiras;
que alí a preguntarcho fora
tu madre, e alí responderas.
-¡Ai, mi madre!, era bonito
coma os anxos das igresias;
era en falas amoroso,
muito, muito, máis que as sedas;
era doce.... muito, muito,
más que a mel que sai da cera.
Olía a rosas de Maio,
seus ollos eran estrelas,
e tiña cal ouro puro
a enrisada cabeleira...
-Acaba, Mariana, acaba,
que o corazón se me aperta...
¿De quen falas?, dimo, dimo...
¿Ou quizais soñaches, nena?
-Non soñei, mi má, non soño,
anque soñar ben quixera.
Folguei co conde, señora,
prometido da condesa.
Falábame antre os carballos
cando iba ó monte por leña;
falábame ó pé do río,
nas tardes do vran serenas,
falei con el... ¡ai, falara,
mi madriña, a vida enteira!
-¡Ai!, miña Virxe querida,
que a miña filla está enferma,
enferma de mal de amores
que enfermaron a honra dela.
Ben fan en cantarche os páxaros,
Marianiña, miña prenda:
«¡Vai a morrer Marianiña!
¡Que rezen todos por ela!»
Marianiña vai secando,
a probe sin sangre queda,
n'hai alimento que tome,
n'hai augua que lle apeteza.
Amigas n'hai que a consolen,
músicas n'hai que a entreteñan,
i á vista do sol acora,
i á vista das frores tembra.
A súa nai anda tola
en busca de santas herbas,
que no leito de Mariana
pon de noite á cabeceira;
e vai de ermida en ermida,
leva ofrenda tras ofrenda
a cada bendita virxe,
a tódolos santos reza
i ás ánimas lles pon luces
para que pidan por ela.
Pero non sanda Mariana,
Mariana sin sangre queda...
Todos din que unha chuchona
vén de noite a chuchar nela,
e hai algún que ven de noite,
a compaña pola aldea.

Previous Post
Next Post
Comments are closed.