III Varia Non hai peor meiga que unha gran pena-Marianiña, vaite ó río.. -Deixá, ña nai, que aquí estea, que eu non vexa a luz do día, que a luz a min non me vexa. -¿Que estás dicindo, rapaza?... -Que onte á mañán na devesa a iauga se tornou roxa cando me fun lavar nela; que en baixo dos meus peíños íñanse muchando as herbas, que ó ferirme o sol na cara tornouma color da cera; que os ourizos dos castaños nos meus cabelos se enredan, que as espiñas dos espiños contra min se volven feras; que ó pasa-las correidoras prenden en min as silveiras; que me pican as ortigas; que me mágoan as areas, i os paxariños ó verme din cantando en son de queixa: ¡Vai a morrer Marianiña!... ¡Rezade todos por ela! -¡Ai, miña virxe do Carme, que a miña filla está enferma! ¡Ai, Dios, que ma enfeitizaron!... ¡Ai, que a abafou unha meiga! Non foras ti tan bonita, naide envidia che tivera. Prenda das miñas entrañas, ven a min, non tomes pena, que has de ir a San Pedro Mártir, mais que bois e vacas venda... -Mi madriña, mi madriña, levaime a donde quixeras, mas para min n'hai remedio en todo o redor da terra, sinón é nun corazón que me oprime antre cadeas, si n'e nunha mala boca que me pragueou maldicenta... -¿Quen te pragueou, ña filla? ¿Que males, meu ben, fixeras? -Non mo preguntés, mi madre, vale máis que nunca o sepas. Secretos desta feitura deben dormir antre as pedras. -Fala, rapaza, que sinto ferverme o sangre nas venas. -Que eu non vexa a luz do día, que a luz a min non me vexa... Mi madriña, mi madriña, non me maldizás cal ela. Deixame ir co meu sacreto dormir no fondo da terra. -Non irás co teu sacreto. Non irás, anque ben queiras; que alí a preguntarcho fora tu madre, e alí responderas. -¡Ai, mi madre!, era bonito coma os anxos das igresias; era en falas amoroso, muito, muito, máis que as sedas; era doce.... muito, muito, más que a mel que sai da cera. Olía a rosas de Maio, seus ollos eran estrelas, e tiña cal ouro puro a enrisada cabeleira... -Acaba, Mariana, acaba, que o corazón se me aperta... ¿De quen falas?, dimo, dimo... ¿Ou quizais soñaches, nena? -Non soñei, mi má, non soño, anque soñar ben quixera. Folguei co conde, señora, prometido da condesa. Falábame antre os carballos cando iba ó monte por leña; falábame ó pé do río, nas tardes do vran serenas, falei con el... ¡ai, falara, mi madriña, a vida enteira! -¡Ai!, miña Virxe querida, que a miña filla está enferma, enferma de mal de amores que enfermaron a honra dela. Ben fan en cantarche os páxaros, Marianiña, miña prenda: «¡Vai a morrer Marianiña! ¡Que rezen todos por ela!» Marianiña vai secando, a probe sin sangre queda, n'hai alimento que tome, n'hai augua que lle apeteza. Amigas n'hai que a consolen, músicas n'hai que a entreteñan, i á vista do sol acora, i á vista das frores tembra. A súa nai anda tola en busca de santas herbas, que no leito de Mariana pon de noite á cabeceira; e vai de ermida en ermida, leva ofrenda tras ofrenda a cada bendita virxe, a tódolos santos reza i ás ánimas lles pon luces para que pidan por ela. Pero non sanda Mariana, Mariana sin sangre queda... Todos din que unha chuchona vén de noite a chuchar nela, e hai algún que ven de noite, a compaña pola aldea.
Non hai peor meiga que unha gran pena
Posted by admin on Abril 28, 2010
http://bitaculas.as-pg.gal/literaria/2010/04/28/non-hai-peor-meiga-que-unha-gran-pena/
Previous Post
Soia
Soia
Next Post
Vamos bebendo
Vamos bebendo
Comments are closed.