-Todo está negro, as sombras envolven a vereda,
 e nin o ceo tén ollos, nin o pinar tén lengua.

    -¡Vamos! Do que hai oculto, ¿quen miden as fonduras?
 ¡Alma n'habrá que sepa!... ¡Ven!... a noite está escura.

    ¿Escura?... mais relumbra non sei que luz traidora...

    -¿E non oies que runxe algo onde aquel herbal?
 -É o vento que anda tolo correndo antre a fóllax.

    -Escoita, sinto pasos, e asoma seica un bulto...
 -¡Se é un vivo, matarémolo! Non fala se é difunto.

    Mais aquí, onde este cómaro, hai unha cova fonda:
 ven, e, santos ou deños, que nos atopen ora.
                                          II
    ¿A donde irei conmigo? ¿Donde me esconderei
 que xa ninguen me vexa i eu non vexa a ninguen?

    A luz do día asómbrame, pásmame a das estrelas.
 I as olladas dos homes na ialma me penetran.

    I é que o que dentro levo de min, penso que ó rostro
 me sai cal sai do mare ó cabo un corpo morto.

    ¡Houbera, e que saíra!... mais non: dentro te levo,
 ¡fantasma pavoroso dos meus remordementos!