¿Por que existe? ¿Quen é? ¿Donde a soberba
 morada tén? ¿Arteira, en donde habita?
 Sono lixeiro ou pasaxeira nube
 pra moitos é, que a penas deixa rastro.
 Outros os golpes alevosos sinten
 que lle asesta con negra traidoría
 dende o comenzo ó fin da vida escrava.
 Pero n'a ven, anque a mirada tendan
 arrededor, para evitaren, cautos
 o seu bafo pestífero, n'atopan
 no espazo, nin na terra, nin no mare,
 anque ela en todo está sempre dañina.
 .... .... .... .... .... .... .... .... .... .... .... ....
    O mal do inferno é fillo, o ben do ceo;
 a disgracia ¿de quen? Loba que nunca
 farta se ve, que o seu furor redobra
 da fonda frida, á vista ensangrentada,
 ¿De donde vén?, ¿que quer?, ¿por que a consintes,
 potente Dios, que os nosos males miras?
 ¿Non ves, Señor, que o seu poder afoga
 a fe i o amor no esprito que en ti fía?
 ¡Como endurece o corazón que un tempo
 era todo brandura! ¡Como mata
 da espranza a luz, que un resprandor tranquilo
 nos astros derramaba da existencia,
 nova forza prestando ó pé cansado
 e máis valor á ialma temerosa!
 Todo o mucha ó seu paso, a pranta súa
 maldita todo para sempre estraga.
 Todo a súa lama pegaxosa entrubia.
 ¡E que oco tan profundo fai en torno
 daquel a quen persigue! ¡Como fuxen
 as xentes del pra non oír os laios
 que o seu penar lle arrinca, ou a espantosa
 brasfemia que con labio balbucente
 a sí mesmo mordéndose prenuncia!
 Que apestado n'existe nesta vida
 que tanto horror á humanidade cause
 como o que da desgracia vai tocado.

    ¡E como non, se o ben contra el se volve!
 Se o mesmo sol non loce onde el habita,
 se a fonte onde beber envenenada
 decote está, se o pan se volve asentes
 para seu paladar, i o mar sin fondo
 enxoito nun instante se quedara
 se el na onda amarga se afogar quixera;
 ¡e nos brazos da morte que aborrece,
 a mesma morte o deixa abandonado!

    ¡Ah, piedade, Señor! ¡Varre esa sombra
 que en noite eterna para sempre envolve
 a luz da fé, do amor e da esperanza!
 ¡Sombra de horror que os astros briladores
 escurece dos ceos, que un novo inferno
 neste mundo formou, e un mundo novo,
 donde todo valor perde os seu bríos
 e toda forza sin loitar se estrela,
 onde as tinebras da impiedá, estendidas,
 borran todo camino que a ti guíe!

    ¡Dios de bondá, co teu potente sopro,
 de nós aparta ese fantasma horribre
 que a desesperazón dá por remate;
 pois xa abasta cas dores, ca miseria
 da carne fraca e coa infalibre morte
 pra tormento e castigo dos que, tristes
 porque pecaron, viven desterrados
 da patria celestial por que suspiran!