¡E ben! Cando comprido
 teñás ese ardentísimo deseo,
 o meu rir sin descanso será estonces,
 anque un rir, triste e negro.

    Dendes do meu corruncho solitario
 estarei axexándovos sereno,
 e tras da primadera e tras do estío,
 verei cal chega para vós o inverno.
 ¡E que inverno tan triste,
 tan áspero e tan fero!...

    Como no outono as follas cán dos árbores,
 dos vosos corazós irán caendo
 as brancas ilusións con que crubíades
 o chan do simeterio
 en donde os nosos mortos dormen xuntos
 do olvido no silencio.

    E nas negras mortaxas que os envolven,
 diante de vós aparecer verédelos,
 decindo: -N'era aquelo o que buscábades
 cando engañados insultaste os ceos...
 ¡N'era aquelo sin duda, desdichados,
 mais... tampouco era esto!...»
 I eu desde o meu corruncho sorrireime
 cun sorrir triste e negro.