Por montes e campías,
 camiños e espranadas,
 Vén unha pomba soia,
 soia de rama en rama.

    Síguena as probes crías,
 sedentas e cansadas,
 sin que alimento atope
 pra darlles a bicada.

    Trai manchadas as prumas,
 que eran un tempo brancas,
 trai muchas e rastreiras
 i abatidas as alas.

    ¡Ai!, probe pomba, un tempo
 tan querida e tan branca.
 ¿Onde vai o teu brilo?...
 ¿O teu amor, onde anda?