Na tomba do xeneral inglés sir John Moore morto na batalla de Elviña (Coruña) o 16
 de xaneiro de 1809

                                                       A miña amiga María Bertorini,
                                                            nativa do país de Gales.
                                                                        Coruña, 1871
    ¡Cuan lonxe, canto, das escuras niebras,
 dos verdes pinos, das ferventes olas
 que o nacer viron!... dos paternos lares,
 do ceo da patria que o alumou mimoso,
 dos sitios, ¡ai! do seu querer, ¡que lexos!...
 viu a caer, baixo enemigo golpe
 pra nunca máis se levantar, ¡coitado!
 ¡Morrer asín en estranxeiras plaias,
 morrer tan mozo, abandona-la vida
 non farto aínda de vivir e ansiando
 gustar da froita que coidado houbera!
 ¡I en vez das ponlas do loureiro altivo
 que do heroe a testa varonil coroan,
 baixar á tomba silenciosa e muda!...

    ¡Ouh brancos cisnes das britanas islas,
 ouh arboredos que bordás galanos
 dos mansos ríos as ribeiras verdes
 i os frescos campos donde John correra!...
 Se a vós amargo xemidor sospiro
 chegou daquel que no postreiro alento
 vos dixo ¡adios! con amorosas ansias
 a vós volvendo o pensamento último,
 que da súa mente se escapaba inxele,
 ¡Con que pesar, con que dolor sin nome,
 con que estrañeza sin igual diríades
 tamén ¡adios! ó que tan lonxe, tanto,
 da patria, soio, a eternidás baixaba!

    I o gran sillón, a colgadura inmóbil
 do para sempre abandonado leito;
 a cinza fría do fogar sin lume,
 a branda alfombra que leal conserva
 do pé do morto unha sinal visibre,
 o can que agarda polo dono ausente
 i o busca errante por camiños ermos,
 as altas herbas da alameda escura
 por onde el antes con solás paseaba,
 o sempre igual mormoruxar da fonte
 donde el nas tardes a sentarse iña...
 ¡Cal falarían sin parar de Moore,
 co seu calado afrixidor lenguaxe,
 ós ollos, ¡ai!, dos que por el choraban!
 ¡Xa nunca máis.... xa nunca máis, ¡ouh!, triste,
 ha de volver, onde por el esperan!
 Parteu valente, a combatir con groria.
 ¡Parteu, parteu!.... e non tornou, que a morte
 segouno alí nos estranxeiros campos,
 cal frol que cae onde a semilla súa
 terra n'atopa en que arraigar poidera.

    Lonxe caíche, pobre jolín, da tomba
 onde cos teus en descansar pensaras.
 En terra allea inda os teus restos dormen
 i os que te amaron e recordan inda,
 mirando as ondas do velado Oceano,
 doridos din, desde as nativas praias:
 -¡Aló está el, tras dese mar bravío;
 aló quedou, quisais, quisais por sempre;
 tomba onde naide vai chorar, cobexa
 amadas cinzas do que nós perdemos!...
 I os tristes ventos i as caladas brisas
 que os mortos aman si lexanos dormen
 do patrio chan, a refrescarte veñen
 do vran na noite calorosa, e traen
 pra ti nas alas cariñosas queixas,
 brandos suspiros, amorosos ecos,
 algunha bágoa sin secar, que molla
 a seca pedra do mausoleo frío,
 do teu país algún perfume agreste.

    ¡Mais que fermosa e sin igual morada
 lle coupo en sorte ós teus mortales restos!...
 ¡Quixera Dios que para ti non fora
 nobre estranxeiro habitación allea!...
 Que n'hai poeta, ensoñador esprito
 non pode haber que ó contemprar no outono
 o mar de seca amarillenta folla
 que o teu mausoleo con amor cobexa;
 que ó contemprar nas alboradas frescas
 do mes de Maio as sonrosadas luces
 que alegres sempre a visitarche venen,
 non diga: «¡Asín cando eu morrer, poidera
 dormir en paz neste xardín frorido,
 preto do mar.. do cimeterio lonxe!...»
 Que ti n'escoitas enjamás, ¡ouh, Moore!
 Choros amargos, queixumbrosos rezos,
 ni-os outros mortos a chamarte veñen,
 pra que con eles na calada noite
 a incerta danza dos sepulcros bailes.
 Só doce alento do cogollo que abre,
 da frol que mucha o postrimeiro adiose,
 loucos rebuldos, infantiles risas
 de lindos nenos que a esconderse veñen
 sin medo a ti tras do sepulcro branco.
 I algunha vez, ¡moitas quizais!, sospiros
 de ardente amor que o vento leva donde
 Dios sabe só... por sin igual compaña
 dichoso tés na habitación postreira.
 ¡I o mar, o mar, o bravo mar que ruxe
 cal ruxe aquel que te arrolou na cuna,
 mora onda ti, vén a bicar as pedras
 dun chan de amor que con amor te garda,
 i arredor teu deixa crece-las rosas!...
 ¡Descansa en paz, descansa en paz, ouh, Moore!
 E vós que o amás, do voso honor celosos,
 fillos de Albión, permanecei tranquilos.
 Terra fidalga é nosa terra -tanto
 cal linda Dios a quixo dar-, ben sabe
 honra facer a quen merece honra,
 i honrado así, cal mereceu, foi Moore.
 Soio n'está no seu sepulcro; un puebro
 co seu respeto compasivo véla
 polo estranxeiro a quen traidora morte
 fixo fincar lonxe dos seus, i a alleos
 vir a pedir o derradeiro asilo.

    Cando do mar atravesés as ondas
 i ó voso irmán a visitar vaiades,
 poñé na tomba o cariñoso oído,
 e se sentís rebuligar as cinzas
 e se escoitás indefinibres voces
 e se entendés o que esas voces digan,
 a ialma vosa sentirá consolo.
 ¡El vos dirá que arrededor do mundo
 tomba mellor que a que atopou n'achara
 sinón dos seus antre o amoroso abrigo!