I
    Cal grasiosa brandeas
 o teu corpo lixeiro,
 si bailas nos estrados
 c'aquel galán soberbo,
 brandea o norte as ponlas
 xentís dos ameneiros;
 i unha tras outra folla
 de cor amarillento
 vai deixando, enredada
 nos teus rizos cabelos,
 triste coroa póndoche,
 tan mucha, Dios do ceo,
 como a que na alma túa
 pon o teu pensamento...
 ¡É que se vai o outono!
 ¡É que se vén o inverno!

    Mas inda nas fonduras
 do ameno val, serenos
 sopran ventos soaves,
 que aromas tran do ceo.
 Inda na farta beira
 cuberta de xilmendros
 por onde corre o Miño,
 maxestuoso e lento,
 do vran se oie o máis doce
 sospiro derradeiro
 que alí quedou durmindo
 antre o romeu i o espriego,
 como quedou un raio
 de espranza no teu peito.

                                          II
    Mas o que tén mal sino,
 mal sino o seguirá,
 que as rápidas correntes
 non volven nunca atrás.
 ¿Que asperas, se a esperanza
 caso de ti non fai?...

    Adiante, pelegrina,
 dá fin ó teu romax,
 que, anque acabar non queiras,
 aló te han de levar
 do teu mal fado as ondas
 e os fortes huracáns.

    ¡Que inda tes fe!... Terala,
 ña probe, no teu mal;
 terala nas espiñas
 que te han de atormentar;
 na fel que pezoñosa
 sin sede beberás;
 no pan amargo e duro
 que te alimentará.

    Nunca do mar as ondas
 doces se tornarán,
 nunca túa sorte terca
 ca dicha amainará,
 nin ca ilusión te alentes
 dun brando descansar;
 que só o sono da morte
 o triste dorme en paz.

    Acaba logo, acaba
 o teu triste romax,
 que ó que en mal sino nace,
 mal sino o seguirá.

    Nas alas da disgracia
 o teu destino vai,
 e as rápidas correntes
 non volven nunca atrás.