¿Que tén?

    Sempre un ¡ai! prañideiro, unha duda,
 un deseio, unha angustia, un delor...
 É unhas veces a estrela que brila,
 e outras tantas un raio de sol;
 é que as follas dos árbores caen,
 é que abrochan nos campos as frols,
 i é o vento que zoa,
 i é o frío, e a calor...
 e n'é o vento, n'é sol, nin é o frío,
 non e... que e tan só
 a alma enferma, poeta e sensibre,
 que todo a lastima, que todo lle doi.