Brancas virxes de cándidos rostros,
 varóns santos de frente serea,
 nobres matronas,
 monxas austeras,
 i aínda aquelas que parés que nunca
 tocaron cas prantas
 os lodos da terra,
 na concencia ¿quen sabe, a escondidas
 as manchas que levan?

    Mais se hai anchos ríos,
 e mares imensos,
 e lagos sin fondo,
 e torrentes que arrancan as penas,
 deste mundo nos ámbitos todos
 n'hai auguas que laven
 manchadas concencias
 i aqués que se manchan,
 manchados se quedan.
 ¡Soio as lavan as bágoas abondas
 da penitencia!