Teño un mal que non tén cura,
 un mal que naceu comigo,
 i ese mal tan enemigo
 levarame á sepultura.

    Curandeiros, ceruxanos,
 dotores en medeciña,
 pra esta infirmidade miña
 n'hai remedio antre os humanos.

    Deixá, pois, de remexer
 con concencia ou sin concencia,
 os libros da vosa cencia,
 pois para min n'han de ter.

    ¿Que o dudás? Duda non cabe
 nesto que digo, doutores,
 anque pese, hai amargores
 que non pasan con xarabe.

    ¿Asañasvos porque digo
 verdás que sabés de sobra?
 Pois a probar... mans á obra:
 vede de curarme, amigo.

    O meu mal i o meu sofrir
 é o meu propio corazón:
 ¡quitaimo sin compasión!
 Despois: ¡faceme vivir!