Tembra un neno no húmido pórtico...
 Da fame e do frío
 ten o sello o seu rostro de ánxel,
 inda hermoso, mais mucho e sin brillo.

    Farrapento e descalzo, nas pedras
 os probes peíños,
 que as xiadas do inverno lañaron,
 apousa indeciso;
 pois parés que llos cortan coitelos
 de aceirados fíos.

    Coma can sin palleiro nin dono,
 que todos desprezan,
 nun curruncho se esconde, tembrando,
 da dura escaleira.
 E cal lirio se dobra ó secárese,
 o inocente a dourada cabesa
 tamén dobra, esvaesido ca fame,
 e descansa co rostro nas pedras.
    E mentras que el dorme,
 triste imaxen da dor i a miseria,
 van e ven ¡a adoraren o Altisimo.
 fariseios, os grandes da terra,
 sin que ó ver do inocente a orfandade
 se calme dos ricos
 a sede avarienta.

    O meu peito ca angustia se oprime.
 ¡Señor! ¡Dios do ceo!
 ¿Por que hai almas tan negras e duras?
 ¿Por que hai orfos na terra, Dios boeno?

    Mais n'en vano sellado está o libro
 dos grandes misterios...
 Pasa a groria, o poder i a alegría...
 Todo pasa na terra. ¡Esperemos!