I

                        Formoso campo de Cornes,
                  cando te crobes de lirios,
                  tamén se me crobe a ialma
                  de pensamentos sombrisos.
                  De Cornes lindo lugare,
                  que cruzan tantos camiños:
                  anque cuberto de rosas,
                  as rosas tamén fan guizos.

                        Antre as pedras, alelises;
                  antre os toxos, campanillas;
                  por antre os musgos, violas;
                  regos por antre as curtiñas.
                  Río abaixo está o moíño,
                  Compostela río arriba…
                  Río arriba ou río abaixo,
                  todo é calma na campía.

                        Convidando a meditare,
                  soan de Conxo as campanas;
                  beben os bois no teu río
                  i o sol alegra a escampada.
                  Das túas casas terreñas
                  sai fume, i os galos cantan…
                  ¡Quen en tan fresco retiro
                  dirá que as dores fan lama!

                        Donde hai homes hai pesares;
                  mais nos teus campos, ña terra,
                  maxino que os hai máis fondos
                  cando te amostras máis leda.
                  Porque eses tríos dos páxaros,
                  eses ecos i esas brétemas
                  vaporosas i esas frores,
                  na alma triste ¡canto pesan!

                        Polas silveiras errante
                  vexo unha meniña orfa
                  que triste vai marmurando:
                  -¡Na Virxe, quen rosa fora!
                  -¿Por que qués ser rosa, nena?
                  lle preguntei cariñosa.
                  I ela contesta sorrindo:
                  -Porque non tén fame as rosas.

                        Costa arriba, costa arriba,
                  desandémo-lo camiño,
                  fuxamos deste sosego,
                  dos pesares enemigo.
                  ¡Que negro contraste forman
                  da natureza o tranquilo
                  reposo, coas ansias feras
                  que abaten o inxel esprito!

                                        II

      Cruceiro de Ramírez que te ergues solitario
dos Agros na espranada, antre as rosas dos campos:
o sol da tarde pousa en ti o postreiro raio
coma nun alma triste pousa un soño dourado.

      Algunha vez no estío, eu ó tu pé sentada,
escoito silenciosa, mentras a tarde acaba;
baixo das pedras mudas, que teu sacreto gardan,
maxino que resoa o brando son dun harpa,
¡música incomprensible que doutros mundos fala!

      ¡Tal de Memnón se oían ó amañecer na estatua,
aqueles sons divinos que as almas encantaban!

                                       III

                        Ódiote, campo fresco,
                  cos teus verdes valados,
        &n
bsp;         cos teus altos loureiros
                  i os teus camiños brancos
                  sembrados de violetas,
                  cubertos de emparrados.

                        Ódiovos, montes soaves
                  que o sol poniente aluma,
                  que en noites máis sereas
                  vin ó fulgor da lúa,
                  i onde en mellores días
                  vaguei polas alturas.

                        E ti tamén, pequeno
                  río, cal n’outro hermoso,
                  tamén aborrecido
                  es antre os meus recordos…
                  ¡Porque vos amei tanto,
                  é porque así vos odio!