¡PRA A HABANA!

                                 I

                   Vendéronlle os bois
              vendéronlle as vacas,
              o pote do caldo
              i a manta da cama.
                   Vendéronlle o carro
              i as leiras que tiña;
              dexárono soio
              coa roupa vestida.
                   ”María, eu son mozo,
              pedir no me é dado;
              eu vou polo mundo
              pra ver de ganalo.
                   Galicia está probe,
              i á Habana me vou…
              ¡Adiós, adiós, prendas
              do meu corazón!”

                               II

              Cando ninguén nos mira,
    vense rostros nubrados e sombrisos,
    homes que erran cal sombras voltexantes
          por veigas e campíos.
              Un, enriba dun cómaro
    séntase caviloso e pensativo;
    outro, ó pé dun carballo queda imóbil,
    coa vista levantada hacia o infinito.
          Algún, cabo da fonte recrinado,
    parés que escoita atento o murmurío
    da auga que cai, e eisala xordamente
              tristísimos sospiros.
              ¡Van a deixa-la patria…!
    Forzoso, mais supremo sacrificio.
    A miseria está negra en torno deles,
              ¡ai!, ¡i adiante está o abismo…!

                                    III

          O mar castiga bravamente as penas,
    e contra as bandas do vapor se rompen
              as irritadas ondas
              do cántabro salobre.
                   Chilan as gaviotas
              ¡alá lonxe…!, ¡moi lonxe!,
    na prácida ribeira solitaria
    que convida ó descanso i ós amores.
          De humanos seres a compauta línea
    que brila ó sol adiántase e retórcese,
    mais preto e lentamente as curvas sigue
    do murallón antigo do Parrote.
          O corazón apértase de angustia,
    óiense risas, xuramentos se oien,
    i as brasfemias se axuntan cos sospiros…
              ¿Onde van eses homes?
          Dentro dun mes, no simiterio imenso
              da Habana, ou nos seus bosques,
              ide a ver que foi deles….
    ¡No eterno olvido para sempre dormen…!
              ¡Pobres nais que os criaron,
    i as que os agardan amorosas, pobres!

                                   IV

                   “¡Ánimo, compañeiros!
              Toda a terra é dos homes.
    Aquel que non veu nunca máis que a propia,
              a iñorancia o consome.
    ¡Ánimo! ¡A quen se muda Dilo-lo axuda!
    ¡E anque ora vamos de Galicia lonxe,
              verés desque tornemos
              o que medrano os robres!
    Mañán é o día grande, ¡á mar, amigos!
              ¡Mañán, Dios nos acoche!”
                   ¡No sembrante a alegría,
              no corazón o esforzo,
    i a campana harmoniosa da esperanza,
              lonxe, tocando a morto!

                                    V

                   Este vaise i aquel vaise,
              e todos, todos se van,
              Galicia, sin homes quedas
              que te poidan traballar.
              Tes en cambio, orfos e orfas
              e campos de soledad,
              e nais que non teñen fillos
              e fillos que non tén pais.
              E tes corazóns que sufren
              longas ausencias mortás,
              viúdas de vivos e mortos
              que ninguén consolará.

Previous Post
Comments are closed.