-¡Como venden a carne no mercado,
            vendeute o xurafás!
    -¡Pero que importa ó fin que me vendese,
            si eu n’o podo olvidar!
    -Matoute a penas, sin piedá, e deixoute,
            deixoute o desleal.
    -Pois olvidada morrerei e triste,
            que olvidalo…, ¡non xa!
    -Cal se pisan as herbas, el pisoute…
            ¡Ódiate! ¿E n’o odiarás?
    -Anque me odie, e me pise, e me maldiza,
            heillo de perdoar.
    -¡Mal haia a túa constancia, probe tola,
            i a túa lealdad!
    Mais, anque ti o perdones, Dios, que é xusto,
            n’o pode perdoar.

            (Un incrédulo, á parte,
    sorrindo cun sorrir de Satanás)
    -Fiádevos en Dios e non corrades
            ¡Dios!, ¿quen sabe se o hai?
    (Unha vella que pasa) –Aquel que as fixo,
    eu sei que tarde ou cedo as pagará.
            (Outro) –Ás escuras vamos,
    sen que sepa ninguén pra onde vai,
    pero cobre na man o que poidere;
    máis val ter en seguro que esperar.
            (Un bon) –Hai tantos homes
    como intenciós e pensamentos hai.
    Pero dichoso aquel que inda morrendo
    ó que o matou lle pode perdoar.