Eu levo unha pena
    gardada no peito;
    eu lévoa, e non sabe
    ninguén por que a levo.
    Orelas vizosas
    do Miño sereno,
    onde o paxariño
    ten o seu espello,
    i antre as margaridas
    pacen os cordeiros,
    vós soias sabedes
    o meu sentimento.
        Cabo dunha pena
    onde mana un rego,
    á sombra dun pino
    manso e xigantesco    
    que soberbo brama
    cando o move o vento,
    coma nun sepulcro
    dorme o meu sacreto.
    Mais anque alí dorme
    vive en min desperto.
        Eu levo unha pena
    gardada no peito,
    tamaña, tamaña,
    bon Dios, que n’a rexo.
    ¡Quen me dera, orelas
    do Miño sereno,
    ser un daqués cómaros
    que en vós tén asento!
    Sin medo e sin penas,
    de vrán e de inverno,
    un sigro tras doutro
    morara onde eu quero…,
    ca veiga por paso,
    co espazo por teito.