VIVIR PARA VER

        Marcháchete un día,
    ti, aquel que eu quería;
    fuxiste da terra
    que tanta alegría
    i encantos encerra.
    Dixeches: “María,    
    máis dose que as meles,
    máis linda que as frores,
    paloma sin feles,
    non chores, non chores,
    que ausencia envivece,
    non mata, n’esquece
    os doses amores
    que a dicha axuntou.
    ¡Eu voume…!, mais si ora
    delor nos ofrece
    fertuna treidora,
    jamás te olvidara
    quen tanto te adora,
    quen tanto te amara.
    ¡Adiós, miña vida!
    No peito escondida
    te levo, entretanto
    non torno a te ver.
    ¡Ti espera!, pois xuro
    por Dios sacrosanto,
    que son non morrer,
    aquí hei de volver.”
        Morrer, non morreche…,
    i anque eu esperara…,
    ¡que ben que compriche
    palabra que diche,
    amor que tiveche!
    Que os anos pasaron,
    as frores mucharon,
    os negros cabelos
    en brancos tornaron;
    e nunca máis, nunca,
    ¡poder dun querer!,
    quixeches volver…
    Vivir para ver.

Comments are closed.