Cala, can negro, n’ouvees
    á porta de quen ben quero;
    corvos, non voés por riba
    do sobrado onde está enfermo;
    co teu resprandor, Compaña,
    vaite, non lle poñas medo.
    Si é que queres que alguén morra,
    eu sei dun san que contento
    por el déravo-la vida
    e irá convosco ós infernos.