A iaugua corría
    polo seu camiño,
    i eu iba ó pé dela
    preto dos Laíños,
    sin poder cas penas
    que moran conmigo.

        Con tamaña carga,
    ¿para donde eu iba?
    A Virxe sabráio,
    que eu non o sabía;
    mais seica fuxindo
    de min mesma iña.

        Por antre os herbales,
    profunda e sombrisa,
    cal unha sarpente
    de escamas bruñidas,
    brilaba ós meus ollos
    dándome cobiza.

        ¡Estaba tan soia!
    Nin bote, nin lancha,
    nin velas, nin remos
    a vista alegraban;
    e sóia-las veigas
    tamén se quedaran.

        ¡Que bonitas eran
    noutro tempo as rosas
    que naqueles campos
    medran e se esfollan!
    Mais muchas estonces
    se amostraban todas.

        I o sol, cal a lúa
    en noite de brétema,
    brilaba tembrando
    por antre as vimbieiras,
    tan descolorido
    como a mesma cera.

        I ó ferir as ondas
    revoltas e oscuras,
    víanse no espeso
    da negra fondura
    as herbas marinas
    e longas que a surcan.

        De pronto unha i outra
    poñéndome medo,
    as loitosas cruces
    se me apareceron
    que se erguen na orela
    cal nun cimiterio.

        “Meu ben, ¿onde moras?
    -preguntei chorando-.
    Xa que ti morreche,
    non mundo, ¿que fago,
    coma vós, ¡ouh torres!,
    soia e sin amparo?

        Soidás me consomen,
    bágoas me alimentan
    sombras me acompañan,
    cómeme a tristeza.
    ¡Quen pode con tanta
    fartura de penas!”

        I eu non sei que negra
    tentanzón maldita
    me afrixu o esprito,
    me anubrou a vista,
    e sorreume como
    me o demo sorrira.

        Dende a fonda orela
    mirei arredore…
    A marea viva
    petaba nas torres,
    orfas antre a líquida
    sabán que as envolve.

        “¡Alá vou! –lles dixen-.
    Daime morte dose,
    auguas onde as penas
    para sempre dormen…”
    Saltei…, i a corrente
    calada levoume.

        ¡Ouh Torres de Oeste!
    Malas tentadoras
    auguas apromadas,
    de calma treidora;
    cómaros pelados
    onde o corvo pousa.

        ¡Ouh Torres de Oeste!
    Tan soias e mudas,
    ca vosa atentaches
    a miña tristura.
    Ningún triste vaia
    cabo de vós nunca.

        Dos desamparados
    tendes o homenaxen,
    i aínda ó redor voso
    non rexorde o aire,
    coma si temese
    de vos despertare.

        É das que se apegan
    a tristeza vosa;
    das que o peito oprimen,
    das abrumadoras,
    que ó inferno encamiñan
    as almas loitosas.

        Que si inda estou viva,
    foi que un mariñeiro,
    medio morimunda,
    por estes cabelos
    tróuxome das ondas
    ó mundo en que peno.

        Non vaiades nunca,
    eu volo aconsello,
    ás Torres de Oeste
    co corazón negro.