Pois consólate, Rosa,
    que moito ten que padecer na vida
            quen moito dela goza,
    e olvidada ha de ser quen foi querida.
    O que a ti che pasou, pásalle a todos,
    desa maneira ou de distintos modos.
                ¿Non te acordas daquela?
        Todo nela era encanto e fermosura,
            todo inocencia pura;
            e con fonda ternura
    e cun amor que as pedras abrandaba,
            eu decote a chamaba
    pomba sin fel e fonte de cariño.
    Bebía no seu peito o paxariño,
            ¡tan branco relumbraba!
    I olor, color, sabor, -que eu ben sabía
            ó que sabía Ánxela,
    anque n’inda a cheirala me astrevía…
    ¡todo ós meus ollos era santo nela!
        Esto nun tempo foi, tempo dichoso,
    que inda o corazón lembra cariñoso,
            porque despois daquelo
    e que un do outro vivimos apartados,
    ela índose a Ferrol i eu a Cambados,
    topámonos na feira do Campelo,
    i eu busca que busca na súa cara,
            e no seu xeito todo,
    o encanto que nun tempo me encantara,
    e n’o poiden topar de ningún modo.
        I ela era a mesma, tan lanzal e hermosa,
            tan fresca e colorosa
    e dose coma a mel dos seus cortisos;
            mais a tantos feitisos
            eu estaba insensibre,
    e do pasado en vano perseguía
    un volubre fantasma que fuxía,
    libre de amor e de cadeas libre.
                Meditei un momento,
    e con certo remorso e sentimento,
    ó cabo comprendín, ña Rosa cara,
    que tanto ben i encanto que namora,
            nada para min fora,
            si aló, cando eu a amara,
    outros o meu amor non lle emprestara.
                Porque non val sabencia,
    bondade, fermosura ni inocencia,
            pureza nin virtude
    para ser ben querido e ben querere,
    porque basta co o sere.
                Mentreas o amor non mude,
    si es fea, coma ti n’habrá mullere
    de maior xentileza e mellor pranta;
    si es infame e perdida, serás santa
    das que son sin querelo parecere;
    e si es bobo e sin sal, é que escondida
    tes a esencia i a gracia bendecida,
    dentro dun misterioso relicario
    donde só o amante cego e visionario
    a esencia atopa i o elisir da vida.
        Mais desque o amor quere voar, ña prenda,
            e que lle cai a venda,
            forza é deixalo ire,
    que n’hai virtude nin poder que o prenda,
    i o que antes nos mirou tras dunha nube
            ou trasparente gasa,
    desque a gasa se rompe e a nube pasa,
    Rosa, val moito máis que non nos mire.