¡Cantas frores silvestres nos valados,
            que festós e que encaixes
    primorosos de musgos e verdura;
    que colorido, que follax nos árbores
    méntra-las brisas mansamente corren,
            coma alento dos ánxeles!
    
        Reina na veiga un prácido sosego,
    cai a luz nos regueiros en cambiantes,
    i o cómaro e encañada soavemente
            van querbando o paisaxen,
    lixeiramente envolto nos vapores
            da misteriosa tarde.

        Só se sinte o piar do paxariño,
            o marmurar das auguas,
    e na cima do monte o cantar triste
            dunha muller que pasa,
    mentras co seu marmurio o manso rego
    naquel ritmo monótono a acompaña.
            ¡Que tristeza tan dose!
            ¡Que soidá tan prácida!
    Mais para un alma en orfandá sumida,
    ¡que soidá tan deserta e tan amarga!

                Sin mirar, fixa os ollos
            nas brétemas leixanas,
            vaporosas e leves,
            que o sol pinta de grana,
            i as mans en cruz, i os ollos
            arrasados en bágoas,
    marmura saloucando: “¡Quérome ire,
    porque agonizo aquí desconsolada!
            Millor que acá antre rosas
    ¡ai!, ¡quero ir a morrer adonde el vaia!
            ”E non fondo do barco
            soíña, abandonada,
    tras seu amor i a morte, para América,
    para morrer de dor, ó mar se lanza.