Pasa, río, pasa, río,
co teu maino rebulir;
pasa, pasa antre as froliñas
color de ouro e de marfil,
a quen cos teus doces labios
tan doces cousas lles dis.
Pasa, pasa, mais non vexa
que te vas ao mar sin fin,
porque estonces, ¡ai, probiñas,
canto choraran por ti!
¡Si souperas que estrañesa,
si souperas que sofrir
desque del vivo apartada
o meu corasón sentiu!
Tal me acoden as soidades,
tal me queren afrixir,
que inda máis feras me afogan,
si as quero botar de min.
I ¡ai, que fora das froliñas
véndote lonxe de si
ir pola verde ribeira,
da ribeira do Carril!

      Pasa, pasa caladiño,
co teu manso rebulir,
camiño do mar salado,
camiño do mar sin fin;
e leva estas lagrimiñas,
si has de chegar por alí,
pretiño dos meus amores,
pretiño do meu vivir.
¡Ai, quen lagrimiña fora
para ir, meu ben, unda ti…!
¡Quen fixera un camiñiño
para pasar, ai de min!

      Si o mar tivera varandas,
fórate ver ao Brasil;
mais o mar non ten varandas,
amor meu, ¿por donde hei de ir?