I
            ¿Que ten o mozo?
            ¡Ai!, ¿que terá?
      Ponme agora unha cara de inverno,
despois na fiada, ¡sonrisas de tal!
Quer que baile con el no muíño,
i aló pola vila nin fala quisais.
            ¿Que ten o mozo?
            Pois… ¿que terá?

      Unhas veces, canciño de cego,
por onde eu andare seguíndome vai;
nin hai sitio donde eu non atope
un Bras con cirolas i os zocos na man
            ¡Ai, que mociño!
            ¡Ai, que rapaz!

      Noutro instante, ¡mirá que fachenda!:
atruxos que asombran ó mesmo lugar.
¡¡¡Brr!!!, que parece que pasa soberbo,
mandando nos homes su real maxestá.
            Mociño, ¿es tolo?
            ¡Ai!, ¿si o serás?

      Eu non podo entender, meu amore,
que airiños te levan, que airiños te trán,
nin tampouco cal xeito te cadra,
tratándose, mozo, do teu namorar.
            ¡Ai! ¡Dios me libre
            de ti, bon Bras!

      Que no meu entender te acomparo
ó mesiño de marzo marzal:
pola mañán, cariña de rosas,
pola tarde, cara de can.
            ¡Mala xuntanza
            facemos! ¡¡Ai!!

                    II
            ¿Que di a meiguiña,
            que di a traidora?
      Corazón que enloitado te crubes
cos negros desprezos que a falsa che dona,
¿por que vives sofrindo por ela?
¿por que, namorado, de pena saloucas?
            Si ela é bonita,
            ela é traidora.

      Di, con mengua de min, que non sabe
que airiños me viran, veleta mal posta…
Que cho digan, rapaza, os teus ollos,
que agora me chaman, dempois me desbotan.
            Que anque es bonita,
            eres traidora.

      Si unhas veces amante che falo,
e si outras renego de ti…, ¡pecadora!
¿cales auguas repousan serenas,
si o vento que as manda rebole antre as ondas?
            E ti ben sabes
            que es revoltosa.

      Son canciño de cego en quererte…:
tal bulra merece quen ama sin conta,
pois cos zocos na man ou sin eles,
ás portas do inferno seguíndote fora.
            Tal estou tolo,
            tal es graciosa.

      ¡Que de marzo marzal teño a cara…!
Quisais que así sea, mais ti, miña xoia,
tamén es cal raiola de marzo,
que agora descrube, que agora se entolda.
            Iguales semos,
            nena fermosa.