Cando a luniña aparece
i o sol nos mares se esconde,
todo é silencio nos campos,
todo na ribeira dorme.
Quedan as veigas sin xente,
sin ovelliñas os montes,
a fonte sin rosas vivas,
os árbores sin cantores.
Medroso o vento que pasa
os pinos xigantes move,
i á voz que levanta triste
outra máis triste responde.
Son as campanas que tocan,
que tocan en sons de morte,
i ó corasón din: "N’olvides
ós que para sempre dormen."

      ¡Que triste! ¡Que hora tan triste
aquela en que o sol se esconde,
en que as estreliñas pálidas
timidamente relosen!
Aló nas montañas confusas
de espesas niebras se croben,
i a casa branca en que el vive,
en sombra espesa se envolve.
En vano miro e máis miro
que os velos da negra noite
entre ela e os meus olliños
traidoramente se poñen.

      ¿Que fas ti mentras, meu ben?
Dime donde estás, en donde,
que te aspero e nunca chegas,
que te chamo e non respondes.
¿Morreches, meu queridiño?
¿O mar sin fondo tragoute?
¿Leváronte as ondas feras
ou te perdeches nos montes?
Vou perguntando ós airiños,
vou perguntando ós pastores,
ás verdes ondas pergunto
e ninguén, ¡ai!, me responde.
Os aires mudiños pasan,
os pastoriños no me oien,
i as xordas ondas fervendo
contra os penedos se rompen.
Mais ti non morreche, ingrato,
nin te perdeches nos montes;
ti, quisais, mentras que eu peno,
dos meus pesares te goces.
¡Coitada de min! ¡Coitada!
Que este meu peitiño nobre
foi para ti deble xunco
que ó menor vento se torce.
¡I en recompensa ti olvídasme!
Dásme fel e dásme a morte…
¡Que este é o pago, desdichada,
que á que ben quer dan os homes!
Mais ¡que importa!, ben te quixen…
Querreite sempre… Así cómpre
a quen con grande firmesa
vidiña i alma entregouche.

      Aí tes o meu corasón,
si o queres matar ben podes:
pero, como estás ti dentro,
tamén, si ti o matas, morres.