Noiturno do adoescente morto. Federico García Lorca
Imos silandeiros orela do vado
pra ver o adoescente afogado.
Imos silandeiros veiriña do ar,
antes que ise río o leve pró mar.
Súa ialma choraba, ferida e pequena
embaixo os arumes de pinos e de herbas.
Ágoa despenada baixaba da lúa
cobrindo de lirios a montana núa.
O vento deixaba camelias de soma
na lumieira murcha da súa triste boca.
¡Vinde, mozos loiros do monte e do prado,
pra ver o adoescente afogado!
¡Vinde, xente escura do cume e do val,
antes que ise río o leve pró mar!
O leve pró mar de curtiñas brancas
onde van e vén vellos bois de ágoa.
¡Ai, cómo cantaban os albres do Sil
sobre a verde lúa, coma un tamboril!
¡Mozos, imos, vinde, aixiña, chegar
porque xa ise río mo leva pró mar!
García Lorca, Federico, Seis poemas galegos, Madrid, Akal, Col. arealongiña, 1978.
me parece un poco triste, la verdad..
pero precioso dentro de lo que cabe.