Quíxente tanto, meniña. Rosalía de Castro

«Quíxente tanto, meniña,       
            tívenche tan grande amor,      
            que para min eras lúa,
            branca aurora e craro sol;       
            augua limpa en fresca fonte,  
            rosa do xardín de Dios,          
            alentiño do meu peito,           
            vida do meu corazón».           
            Así che falín un día    
            camiñiño de San Lois,            
            todo oprimido de angustia,    
            todo ardente de pasión,         
            mentras que ti me escoitabas  
            depinicando unha frol,           
            porque eu non vise os teus ollos         
            que refrexaban traiciós.          
            Dempois que si me dixeches,
            en proba de teu amor
            décheme un caraveliño           
            que gardín no corazón.           
            ¡Negro caravel maldito,         
            que me fireu de dolor!           
            Mais a pasar polo río,
            ¡o caravel afondou!…
            Tan bo camiño ti leves           
            como o caravel levou.

Castro, Rosalía de (1863), Cantares gallegos.

Sabela. Preme aquí se queres escoitala.

Cristina Pato & Rosa Cedrón. Preme aquí se queres escoitala.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *