Son de poetas

¡Irmán Daniel !
Na praia de Rianxo
caian como bágoas as estrelas
espallaban teus aires derradeiros
bruantes ventos das andinas serras,
e ondas galgantes en cramor chegadas
da pratense ribeira
contaban no areeiro que te foras
da seredaides pol-a plan vereda
o camiño que nunca se desanda
o vieiro sin fin …Irman Daniel
Na noite pecha
entrei pinal adiante medoñento
a i alma dun feitizo prisioneira

Fungaban os ramallos un responso
brilaba a frouma verdecente acesa
en velorio de honra o teu relembro
Profundador de voces milagreiras
Inquiréu delorido en desespero:
¿de que morte morreu a nosa prenda?
atrávesome o peito
un dór punxente e esguío de saieta
e dinxenle a verdade crú
tinguindo
cunha pinga de sangre cada verba
¡Morreu do mal dos bós e xenerosos!
¡Morréu de amor a terra!
Irmán Daniel… ¡Morreu de amor a terra!

Cabanillas, R.