Son de poetas

Cantan na rúa os neniños
o cantar de Mari-Pepa,
e, por vel-os, os pardaes
axexan baixo das tellas:

  —A serriña, serra,
  ti pol-o mar
  i-eu pol-a terra.

—Canta, canta, miña rula;
canta, canta, Mari-Pepa,
o cantariño sinselo,
o cantar que sempre empeza:

  —A serriña, serra,
  tí, pol-o mar
  i-eu pol-a terra.

Collen a filaza os nenos
e unha crus fixeron d-ela,
e, mentras un tira aos lados,
o outro tira pr-âs pernas:

  —A serriña, serra,
  tí, pol-o mar
  i-eu pol-a terra.

—Cantemos, cantemos sempre,
nenos da estirpe galega,
o cantar de «Cantaceibe»,
o cantar de Mari-Pepa:

  —A serriña, serra,
  ¡tí, pol-o mar
  i-eu pol-a terra!

Zapata, A. (1953). A roseira da soidade.

Suso Vaamonde