Son de poetas

Agora que é Outono, miña amiga,

miña amante e sinxela compañeira,

habémonos chegar deica a ribeira

onde a brisa deixou unha cantiga.

E que sexa Outono quen nos diga

os segredos que ten a sementeira,

como se foi espindo a carballeira

e que promesas granarán na espiga.

Nós sabémonos puros e cumpridos

ao sentirnos tan un e tan xunguidos

nesta paisaxe lene e musical.

Non lembras, en Outono, xa vividos,

ao río retratar no seu cristal

os soños que coidábamos perdidos…?

Manuel María, (1977), Poemas ao Outono.